Pokój nr 26 - Litwa, Austria

- Vee~! Ale Ty też zjesz, dobrze? Bo to żadna frajda jeść samemu... - był przeszczęśliwy. To znaczy bardziej niż zawsze. Sam nie wiedział dlaczego, możliwe, że powodem był ten zagubiony uśmiech, który on odnalazł. - Ale nie możesz tego zaniedbywać. Bo powiem pani Węgry jak ją spotkam, że o siebie nie dbasz, o! I będzie się gniewała. A nie chcesz chyba, żeby się gniewała, prawda? Poza tym...Co jest lepsze od drzemki? - nie umiał sobie tego wyobrazić. -Vee, jak miło... - zamruczał, a jego loczek zwinął się w małe serduszko.

- Dobrze, dobrze. Tylko nie wolno jeść za dużo, bo będzie Cię brzuch bolał - jego uśmiech go uszczęśliwiał, dzięki niemu czuł się potrzebny. - Dzięki Tobie mam powód, by o siebie dbać, nie musisz się już martwić - uśmiechnął się delikatnie.

-Oczywiście! Ale pasty nigdy za wiele~ - wtulił sie w niego. - Dzięki mnie? A co ja takiego zrobiłem? - westchnął. On był taki ciepły...

- Wiem, że jeśli będę się źle czuł to będziesz smutny, więc mam motywację do tego, by o siebie dbać - głaskał go po głowie.

- A wcześniej nie mogłeś o siebie dbać? Dla samego siebie? - spojrzał na niego. - Jesteś strasznie chudy! Jak patyczek! Albo nitka makaronu! Kiedyś byłeś...bardziej pełny.- dźgnął go lekko w żebro.

- Coś robione jedynie dla siebie nie ma sensu... - zaśmiał się nieco, gdy ten go dotknął. Przypomniał sobie jak słodko wyglądał, gdy bał się do niego podejść, a jednocześnie ciągle broił. Przybrał dawną, poważną minę, choć jedynie dla żartu. - Ach, to boli! Co robisz, mały nicponiu? - chciał zobaczyć jego reakcję. Czy i to się nie zmieniło?

Od razu odskoczył przestraszony. -Vee, przepraszam, przepraszam, niech się pan nie gniewa! - w oczach miał łezki i się trząsł. - Nie chciałem, przepraszam! Niech mi pan wybaczy! Niech pan nie bije..- zasłonił twarz dłońmi. On to umie wszystko zniszczyć...

Spojrzał na niego smutno i go objął. Czuł się winny tego, że chłopak aż tak się go bał. Jakie musiał mieć wspomnienia, że błagał o litość, gdy tylko on choć nieco spoważniał? Czuł się tak podle, jakby skatował bezbronne kocię.
- Przepraszam... Jestem niczym, jeśli ktoś tak delikatny boi się każdego mego słowa. Czy Ty naprawdę spodziewałeś się, że Cię uderzę? Przepraszam, że pozwoliłem Ci choćby o tym pomyśleć - tulił go mocno i gładził dłonią jego plecy.

Wtulił się w niego i podciągnął nosem.
-Nie każdego...Niech pan nie będzie smutny, proszę. - wtulił się w niego mocniej. - Czasem jak coś źle zrobiłem to mnie pan uderzył raz czy dwa...Ale pan jest teraz inny, prawda? Już się nie muszę obawiać, że zrobię coś źle i pan się będzie gniewać, prawda? Bo pan nie jest panem, tylko kochanym papą. A papy, nie powinno się bać. Więc będę grzecznym synkiem i się nie będę bał.

- Wiesz, że jesteś wyjątkowy? Tylko Ty potrafisz jedynie kilkoma słowami sprawić, by człowiek spojrzał na wszystko w nowy sposób i odzyskał chęć życia - przytulił go mocno. - Dziękuję.

- Wyjątkowy? Ja? Ale co ja takiego zrobiłem? Vee..Ja tylko powiedziałem prawdę... - również go przytulił. -Vee, jak miło~!

- I to właśnie Twoja prawda jest wyjątkowa.

Odsunął się od niego. - Vee, może się przejdziemy? Spotkamy kogoś miłego...Co Ty na to? - uśmiechnął się szeroko. - Spacery są zdrowe i po nich się bardzo dobrze śpi. A Ty się musisz wyspać papa, więc to idealny sposób!

- Dobrze, maluszku, dobrze - uśmiechnął się delikatnie. - Ale będę Cię trzymał za rękę, żebyś mi nie uciekł.

- Nie jestem taki bardzo mały... - wstał. -Vee, dobrze! To chodź, może znajdziemy wiosnę? - złapał go za rękę i pociągnął z krzesła. -Masz cieplutką rękę papa.

- Wiem, że urosłeś i to bardzo... Ale trudno za Tobą nadążyć - ujął jego dłoń. - Twoje dłonie też są bardzo ciepłe.

- Urosłem, ale jestem niższy od Ciebie....Więc chyba jestem maluszkiem....Vee, to będę szedł wolno dobrze? - uśmiechnął się. -Gotowy~? - złapał za klamkę.

(Przepraszam, że tyle czekałeś. )

- Choćbyś był wielki jak dąb dla mnie pozostaniesz dzieckiem - westchnął cicho. - Ruszajmy.

(Nie przepraszaj, tylko obdaruj mnie swym uśmiechem.)