Pokój nr 10 - Ottawa, Mińsk

...

Mińsk szła sobie korytarzem. W jednej ręce trzymała bukiet niebieskich kwiatków, które wzięła z ogrodu. Za to w drugiej trzymała swoją walizkę z ubraniami i innymi przydatnymi jej rzeczami. Klucz do jej pokoju znajdował się w tej samej ręce co kwiatki. Idąc owym korytarzem patrzała na numery pokoi. Aż w końcu znalazła pokój o numerze dziesięć, w którym miała mieszkać. Nie wiedziała jeszcze z kim. Otwarła pokój i weszła do niego. Po czym zamknęła za sobą drzwi. Rzuciła klucze na stoliczek, a walizkę na podłogę. Następnie poszła z wazonem do łazienki, żeby nalać do niego wody. Gdy wróciła, postawiła wazon na stoliczku i włożyła do niego bukiet kwiatków, który wzięła bez pytania. Następnie zaczęła się rozpakowywać. Po rozpakowaniu się, włożyła pustą walizkę na dno szafy i zamknęła ją. Anastasija usiadła na krześle przy stole i patrzała na pokój. Był całkiem niezły, przypadł jej do gustu. Myślała, że będzie gorszy, a tu miła niespodzianka. Gdy siedziała tak sobie sama w ciszy, myślała o tym, kto będzie jej współlokatorem lub współlokatorką. Wolała być tak naprawdę sama, ale stwierdziła, że byłoby jej nudno. Dlatego chciała bardzo, żeby ktoś, kto będzie z nią mieszkać, ma być członkiem jej rodziny lub którymś z jej przyjaciół. Mogłaby to być na przykład jej siostra Białoruś. Nie chciała, żeby to był ktoś obcy. Była zbyt nieśmiała, żeby zawierać nowe znajomości. No, chyba, że ten ktoś byłby dla niej miły. Panna Arlovskaya nudziła się i to nawet bardzo. Myślała, co ma zrobić.

A nikt nadal nie przychodził. Anastasija była nieco tym zawiedziona. Być może jej najgorsza obawa się spełniła: będzie sama w pokoju. "Forever Alone"... I jak tu być kimś fajnym, przebojowym i przyjacielskim, jak nikogo obok siebie nie masz? A nawet jeśli ona będzie mieć współlokatorkę, to czy ona dotrze tu na czas? I czy w ogóle tu dotrze? Nic nie było wiadomo. Arlovskayą otaczała cisza. Siedziała sobie tak na krześle przy stole ubrana w pomarańczową sukienkę. Dziewczyna była dzisiaj lekko smutna. Siedziała zamyślona. Ktoś mógłby pomyśleć, że jej ktoś umarł. A to była nieprawda. Białorusinka popatrzała na pomieszczenie, w którym się znajdowała. Następnie na jej szafkę nocną, na której stały zdjęcia z ludźmi, których... uwielbiała? Sama te zdjęcia wzięła ze swego domu. Na jednym z nich była ona i jej starsza siostra, Natalia. Na drugim jej szef, Aleksandr Łukaszenka, obok którego stała na tym zdjęciu. Jakże ona tęskniła za Natalią i Aleksandrem! Nawet Mińsk nie miała pojęcia, że Natasza jest tu w tej szkole! Gdy się spotkają, na pewno się ucieszy... Ale za to Łukaszenka tu nie przyjdzie do szkoły. Nawet nauczycielem by nie mógł zostać... Może przyjedzie w odwiedziny? Wątpiąca sprawa. Miał przecież dużo na głowie. Te przemyślenia naszej młodej Białorusinki, przerwała jej pewna myśl, która okazała się całkiem dobra. To była rewolucja w jej życiu. Postanowiła wyjść z pokoju i gdzieś się przejść. Może spotka swoją siostrę? Może swoją współlokatorkę? A co jeśli spotka kogoś zupełnie innego? Na pewno to wiele u niej zmieni. Dlatego Stasija wstała z krzesła, zasunęła je, wzięła klucze i wyszła z jej pokoju. Następnie zamknęła go, żeby nikt tam nie wszedł. Jak przyjdzie współlokatorka, to sobie będzie musiała poczekać. Lepiej, żeby jeszcze nie przychodziła. Na pewno by była wkurzona. A przecież Anastasija nie chce zaczynać nowej znajomości od kłótni. Ale dziewczyna szła już korytarzem i coraz bardziej oddalała się od swojego pokoju.