Pokój nr 26 - Litwa, Austria

- Nawet nie wiesz jak za Tobą tęskniłem... - choć było to do niego niepodobne, tulił się do niego coraz bardziej. Po prostu cicho łkał, wtulając głowę w zagłębienie jego szyi. Chciał być już zawsze szczęśliwy, tak jak teraz, przy nim. Ale wiedział, że na tym świecie nie ma prawa istnieć nic dobrego... Cóż... Feliciano nigdy nie był sumienny w przestrzeganiu zasad. Skoro Utopia nie może istnieć, to co teraz widzi przed sobą? Reguły muszą być czasem złamane, by mogło przyjść szczęście.

(Nie przesadzam, niewinny kwiecie.)

- Tęsknił pan? Przecież ja pana ciągle denerwowałem... - nic już nie rozumiał. Przecież kiedyś od byle czego był zamykany w pokoju, albo bity...A teraz słyszy, że za nim tęsknił. Pogłaskał go niepewnie po plecach. - Em..Jestem tu proszę pana i nie zniknę...I..Nie mogę za bardzo oddychać.. - robił się nieco siny. Austria może nie wyglądał, ale miał krzepę. Feli czuł jak mu trzeszczą żebra, jednak nie chciał go puszczać. To była taka miła odmiana.

( Przesadzasz, przesadzasz... ^^" )

- To moja wina... Nie potrafiłem Cię odpowiednio wychować... Zbyt wiele oczekiwałem od zbyt małego dziecka. Nie rozumiałem, że możesz wielu rzeczy jeszcze nie wiedzieć... Przepraszam... Może jakoś Ci wynagrodzę stracone dzieciństwo? - odsunął się nieco od niego, by nie zrobić mu krzywdy i by już bardziej się nie ośmieszać tą nagłą wylewnością. Zbyt wiele emocji zebrało się na raz i najwyraźniej nie zmieściło się w jego sercu. Czuł ulgę, gdy je wszystkie uwolnił. Czuł się też bezpiecznie, wiedząc, że chłopak nie wykorzysta tego faktu przeciw niemu.

(To Twe piękno jest większe niż ludzkie pojmowanie.)

- To nie pana wina! To nie jest niczyja wina. - spojrzał na jego smutną twarz. Znał ją, jednak była jakaś inna. Nie było na niej tego chłodu i dystansu. Teraz to była twarz człowieka, który musiał się do kogoś przytulić, porozmawiać....- Nie musi mi pan niczego wynagradzać. Mimo wszystko miałem szczęśliwe dzieciństwo. - a to, że stracił więzi z bratem, nie jadał pasty i nie był wolny to szczegół. Włoch nie był typem osoby, która trzyma urazę. On pamiętał tylko dobre rzeczy. Piękną grę Austrii, przebieranki z panią Węgry....Świętoszka. Uśmiechnął się.

(Austrio...Zawstydzasz mnie! )

- Naprawdę? Skoro byłeś szczęśliwy... To czy inni też byli? Jeśli tak to... To czemu wszyscy odeszliście? Czemu to wszystko posypało się jak domek z kart? Wiesz... Nie umiem być tym samym człowiekiem, gdy nie mam was blisko siebie... Muzyka stała się pusta i smutna... Nienawidzę człowieka, na którego muszę patrzeć co rano, spoglądając w lustro... - był bardzo smutny, załamany... Chciał po prostu wrócić do czasów, gdy niebo było czyste, a trawa pachniała świeżością. Chciał jedynie odzyskać utracone skarby... I siebie. Lecz czy można odzyskać to, co się utraciło? Czy można wrócić do czasów szczęścia? Czy prawda i radość nadal istnieją?

(Zawstydzony jesteś jeszcze słodszy.)

-Naprawdę. Inni też na pewno byli. Zwłaszcza pani Węgry. - zastanowił się. -Ja odszedłem bo chciałem być z bratem. Nie wiem jak inni. Ale wiem,że nikt tego nie zrobił bo było im z panem źle. - przytulił go. - Niech się pan nie smuci. Co było minęło, ważne jest teraz, prawda? Proszę niech się pan uśmiechnie... - wiedział, że to nie możliwe. Śmiech, prawdziwy uśmiech...On tego chyba nigdy nie robił. Ziewnął. -Przepraszam...- spojrzał na zegarek. Właśnie zaczęła się sjesta. Ale wyjątkowo nie miał ochoty iść spać. Bał się, że gdy się obudzi to wszystko okaże się snem.

- Może kiedyś sami powiedzą... I przepraszam, że stałem na przeszkodzie między Tobą a Twoim bratem... Wiesz... Ja się uśmiechnę, jeśli Ty też to zrobisz, dobrze? Uśmiechnij się dla mnie, tak jak dawniej. Och, chyba to czas na Twoją popołudniową drzemkę! Przygotować Ci ciepłego mleka? Możesz położyć się w moim łóżku - pogłaskał go po głowie. - Nie wiem czemu, ale chciałbym zobaczyć jak pijesz mleko z butelki... Eh, ze mną jest ostatnio coś stanowczo nie tak... - najwyraźniej po spotkaniu tamtego delikatnego i słodkiego chłopca obudził się w nim instynkt ojcowski. Tylko niestety nie miał na kogo przelać tych uczuć.

- Na pewno panu powiedzą. Nic się nie stało. Zawsze coś nam przeszkadzało, ale teraz jest już dobrze. - uśmiechnął się do niego szeroko. -Vee, może być taki uśmiech, proszę pana? Si, si, czas na sjestę, ale boję się, że jak zasnę, to pan zniknie... - zamruczał gdy go pogłaskał. Całe szczęście nie zahaczył o loczek. - Nie chcę sprawiać problemu, pójdę do siebie. Jestem w tym pokoju obok, o! - ręką uderzył w ścianę. Spojrzał na niego zdziwiony - Z butelki? To tak jakbym był dzidziusiem, a pan tatusiem. - zaśmiał się. - Wszystko z panem dobrze. To nawet słodkie. - uśmiechnął się i przetarł oczka. Był strasznie śpiący.

- Może niedługo wszystko się ułoży i każdy odnajdzie swoje szczęście? - sam również się uśmiechnął, patrząc na niego. - Ty zawsze się tak słodko uśmiechasz. Możesz tu zostać, każda chwila przy Tobie jest dużo piękniejsza od tysięcy innych momentów. Nie zniknę. Mogę trzymać Cię za rękę, jeśli chcesz - ujął delikatnie jego dłoń, by sprawdzić, czy nic sobie nie zrobił. - Chciałbym Cię takiego zobaczyć... Chciałbym móc opiekować się takim wspaniałym, słodkim i kochanym dzieckiem, wiesz? Chciałbym móc nosić kogoś na rękach i opowiadać o tym, jaki świat jest piękny. Chciałbym, by ktoś przyniósł mi laurkę na Dzień Ojca i położył kwiaty na stoliku, obok moich okularów... - powiedział smutno z rozmarzonym wzrokiem i westchnął ciężko.

- Było by wspaniale, gdyby wszyscy byli szczęśliwi. Vee, ładnie się pan uśmiecha~ Naprawdę, mógłby pan to zrobić? Nie będzie to dla pana problem? - słuchał go uważnie. Przygryzł lekko policzek do środka myśląc nad czymś intensywnie. - To może...Ja panu poudaję dziecko? Już mnie pan nie ponosi na rączkach za ciężki raczej jestem, ale mogę z panem spędzać czas i tulić pana i dać laurkę i kwiatki na Dzień Ojca i urodziny...Jeśli pan chce! Do czasu, aż się pan własnych nie dorobi.... - uśmiechnął się niepewnie. Nie wiedział jak on zareaguje na coś takiego

- Mogę zrobić wszystko, jeśli Cię to uszczęśliwi - delikatnie zbliżył dłoń do jego policzka. - Wiesz, że jesteś wspaniały? Zawsze chcesz, by inni byli szczęśliwi. Właśnie takich ludzi potrzebuje świat... Jednak jest on zbyt okrutny... Zaopiekuję się Tobą, dobrze? - uśmiechnął się delikatnie, przechylając głowę.

Przez moment bał się, że go uderzy. Ucieszył się gdy okazało się, że to była tylko głupia myśl. Potarł policzkiem o jego dłoń, jak kot. -Dobrze...Papa..- zarumienił się mówiąc do niego "tata". Ale chciał sprawić mu przyjemność. Przytulił się do niego i zamknął oczy. -Vee~ - ledwo zamknął patrzałki, a zasnął.

- Jesteś taki wspaniały - uśmiechnął się, gdy ten zasnął na jego rękach. Przeniósł go na łóżko i przykrył. Później ustawił obok łóżka krzesło i usiadł na nim, by wygodnie trzymać chłopca za rękę.

Spał dosyć długo. Śniła mu się rzeka sosu pomidorowego, góry z pulpecików, drzewa z różnych rodzajów makaronów z koronami z bazylii....Ślinił się przez sen. Ale kto by się nie ślinił przy takim śnie? - Vee~ - za każdym razem jak oddychał z jego ust wychodził ten śmieszny dźwięk. W końcu się obudził. Chwilę zajęło mu zrozumienie gdzie się znajduje, jednak gdy spojrzał na mężczyznę obok siebie wszystko do niego dotarło. - Vee, jednak pan nie zniknął! -uśmiechnął się

Przyglądał się temu rozczulającemu widokowi z lubością. Był szczęśliwy, widząc tę uśmiechniętą buzię. To było wszystko, czego trzeba było mu do szczęścia. Jednak poczuł się nieco senny. Z nieznacznego otępienia wyrwał go głos młodzieńca.
- Przecież wiesz, że już nie zniknę - uśmiechnął się delikatnie, przymykając oczy.

-Skoro teraz pan nie zniknął to wiem. - usiadł na brzegu łóżka i przyjrzał się mu. -Vee, teraz to chyba pan jest śpiący...Trzeba było mnie z łóżka zepchnąć i samemu się położyć...

- Jesteś zbyt słodki, by Cię budzić i zbyt kruchy, by Cię dotknąć. Nie miałem serca nawet Cię odrobinę przesunąć... A nie wypadało przecież kłaść się obok Ciebie, czyż nie? Jeśli zastali by nas razem, zapewne pomyśleliby o czymś innym niż o tym, co działo się naprawdę - zarumienił się delikatnie na myśl o tym, że kiedykolwiek mogłoby stać się coś podobnego.

- Vee, tylko tak się wydaje, jestem bardzo silny! - uśmiechnął się. -To twoje łóżko..papa. Mogłeś się położyć...Vee, a o czym by mogli pomyśleć? - przekrzywił zaciekawiony łebek. Nie raz już spał z bratem w łóżku i nie uważał tego za coś dziwnego. -Ładnie się rumienisz~

- Ach, oczywiście, wyrosłeś wspaniale, jak ciasto drożdżowe - pogłaskał go po głowie. - A ludzie myślą o wielu różnych rzeczach, nie zawsze tych, który powinni. A Ty jesteś o wiele słodszy od malin, wiesz? - delikatnie nacisnął na jego nos. - Jeśli nie masz nic przeciwko to możemy się razem położyć...

- Vee, wyrosłem jak ciasto na smaczne ciasta~ - uśmiechnął się zadowolony gdy go pogłaskał. -Ale skoro jesteś tatą, to nie jest to nic złego prawda? Vee~ - przymknął śmiesznie oczy gdy nacisnął jego nos. -Oczywiście, że nie mam nic przeciwko!

- Tylko wszerz nie urośnij - podrapał go za uchem. - Masz rację, to nie będzie nic złego - uśmiechnął się, a po chwili pocałował go w czoło. - Chyba to powinienem zrobić, gdy zasypiałeś, prawda?

- Vee~Od pasty wszerz nie urosnę, spokojnie.- zamruczał. - Czyli się położysz? Jej~! - zarumienił się i uśmiechnął słodko. - Nie wiem...Ale to było miłe. - przytulił go mocno.

- Oj, uważaj, bo jeszcze się zdziwimy - uśmiechnął się delikatnie. - Jeśli tak bardzo tego chcesz - podrapał go za uchem. - Kochane dziecko - przytulił go delikatnie.

- Ale ja zawsze jem pastę i jest dobrze...Od pasty się nie tyje, ona jest bardzo zdrowa! - zamruczał jak kot. - Chcę, bo wyglądasz jakbyś się nie wysypiał. Pewnie nie robisz sobie codziennie sjesty prawda? To dlatego! - uśmiechnął się. -Wiesz, że taki jesteś fajniejszy? Jak się uśmiechasz i tulsz....

- To później ugotujemy bardzo dużo makaronu, żebyś się najadł, dobrze? - pogłaskał go po głowie z delikatnym uśmiechem. - Nie chcę zbytnio marnować czasu na sen, jest jeszcze wiele rzeczy, które można robić oprócz niego - podrapał go pod brodą. - Może byłem zbyt wyniosły, by pokazać, co naprawdę czuję... Tęsknota mnie nieco zmieniła... Może to jednak dobrze, że stało się to wszystko i teraz znalazłem odwagę, by jednak zrobić cokolwiek, by ujrzeć Twój uśmiech.