Pokój nr 26 - Litwa, Austria

- Jak mogłeś być przy mnie szczęśliwy, jak tylko uprzykrzałam Ci życie? - spytła rumieniąc się i odwracając wzrok, po dotyku rąk Torisa. - To jest nielogiczne.

Zawsze robił to, co podpowiadało mu serce, chociaż musiał mieć coś z masochisty, skoro ból mu odpowiadał. - Bo..., bo...- nie mógł wykrztusić z siebie ani jednego słowa, chciał jej powiedzieć co czuje, ale był zbyt nieśmiały. Powoli nabrał powietrza do płuc i odetchnął. Czuł jak na policzki wstępują mu rumieńce. -Bo Cię kocham...- nie wierzył w to, co mówi, szybko odwrócił wzrok bojąc się reakcji dziewczyny.

Odpowiedź Litwy kompletnie ją zszokowała, ale teraz wszystko układało się w logiczną całość. Z jednej strony cieszyła się jak szalona, bo ktoś ją jednak kocha, z drugiej nie była pewna co dokładnie czuje do chłopaka, ale czemu nie dać mu tej szansy? Wtuliła się Litwina. - Powiedz, co chciałbyś ode mnie usłyszeć? Nie co musisz, ale co chcesz.

Delikatnie objął Białorusinkę. Co chciał od niej usłyszeć? Sam nie wiedział, nie myślał o tym. Zadziałał impulsywnie, nie wiedział co ma powiedzieć, zrobić. Nachylił się i szepnął dziewczynie wprost do ucha. - Zrób to, co podpowiada Ci serce, nie chce Cię do niczego zmuszać.

(Tylko ja nie widzę swojego avatara? D:)

- Chcesz usłyszeć to co czuje?Sama nie wiem co czuje, ale kiedy mnie przytulasz w moim sercu robi się cieplej, kiedy na mnie patrzysz lub uśmiechasz się rumienie się jak szalona, więc jak myślisz co ja mogę czuć? - pytając, lekko przygryzła wargę.

(Widać awatar u mnie... Słodki pan ma.)

Obserwował ich z uśmiechem na ustach. Był szczęśliwy widząc ich miłość. Czy i on mógł liczyć na podobne uczucie? Chyba jedynie jego muzyka nigdy go nie opuści... Poczuł się dziwnie samotny mając przed oczami tę dwójkę. Oni dwoje i on sam. Jakże to było okropne uczucie. Widzieć to, o czym się marzy, spełniające się komuś innemu. Z drugiej strony był szczęśliwy, widząc radość tego chłopca. Zasłużył na to. Obaj zasłużyli na to, co teraz daje im los. Miłość i samotność.

Pragnął być z tą dziewczyną za wszelką cenę, jednak ona sama nie wiedziała czego chce. Być może tylko się zauroczyła? Litwin nie chciał jej zmuszać. To musiała być świadoma decyzja Natalii. Odwrócił się w stronę Austrii i spojrzał się na niego przepraszającym wzrokiem. Przyglądał się uważnie chłopakowi, czuł się winny za smutek, który odczuwał. W końcu kazał mu patrzeć na ckliwą scenę niczym z filmu romantycznego. Będzie musiał mu to wynagrodzić. Zwrócił się znów w kierunku dziewczyny objął ja mocnej i pocałował delikatnie w czoło. - By może tylko się zauroczyłaś, jednak jestem naprawdę szczęśliwy, że budzę w Tobie inne odczucia niż obrzydzenie - wypowiedział cicho.

(Tanie romasidło :S Jeszcze brakuje tu ojca Pablito.)

- Być może, chciałabym wiedzieć co naprawdę do Ciebie czuję, a teraz może pójdę to przemyśleć w spokoju - odparła zmierzając ku drzwiom. Przed wyjściem jeszcze spojrzała na Austrię. - Wybacz, że musiałeś to oglądać. - Wyszła z pokoju zamykając cicho drzwi i udając się do własnego.

Kiwnął tylko głową dziewczynie na pożegnanie i wbił wzrok w podłogę. Po Doś długiej chwili zwrócił się w kierunku Rodericha - Przepraszam, że musiałeś patrzeć na całą tą scenę. Mogę Ci to jakoś wynagrodzić? – zapytał z uśmiechem, którym miał w zwyczaju obdarowywać każdą nowo poznaną osobę. – I nie chcę słyszeć żadnych wymówek, musi, by coś, co sprawia, że jesteś szczęśliwy – dopowiedział. Chciał, by na twarzy jego współlokatora pojawił się uśmiech, był on wiecznie smutny.

(Panie Litwo, mi się dziś udało przez kilka godzin z kimś rozmawiać myśląc, że to pan, dopiero potem Białoruś, która też tam była zwróciła mi uwagę... Cały dzień o panu myślałem. Mógłbym posłuchać pańskiego głosu?)

Czym jest szczęście? Co można nim nazwać? Czy jest nim Twe imię szeptane ukochanymi ustami? Czy może strach w oczach znienawidzonych? A może... Może jest nim muzyka? Poezja? Piękny głos wypowiadający śpiewne słowa? Tak... Jego szczęście zapisane było nutami i tonami. Czy miał jeszcze nadzieję na ujrzenie radości odbijającej się w szmaragdowych oczach? Teraz ją widział, lecz nie w spojrzeniu, które kochał. Osoba przed nim jednak bliska mu była i sprawiała, że jego serce biło radośnie, a w całym ciele rozchodziło się ciepło.
- Największym dla mnie szczęściem, byłoby usłyszeć Twój śpiew raz jeszcze i móc grać dla Ciebie. Brzmisz niczym tysiące dzwoneczków obwieszczających objawienie nowej nadziei i rychłe zwycięstwo nad smutkiem wszelakim, wieczną chwałę i uśmiech na twarzy ukochanej.

(Oczywiście, dziś wybiorę się do domu po mikrofon, gdyż ma babcia nie posiada takiego sprzętu. Jutro panu odpowiada? Oczywiście, jeżeli nie byłby to problem, to gdzieś tak z rana...)

Odpowiedź towarzysza była dla niego zaskoczeniem, nikt nie prosił go o śpiewanie. Zawsze robił to sam dla siebie, w samotności. Miłą odmianą będzie uraczyć kogoś litewską pieśnią. - Dobrze, tylko usiądź na łóżku- zaśmiał się uroczo. Co miał zaśpiewać? Przez głowę przebiegło mu tysiące piosenek, tych wesołych jak i smutnych. - Ma być to wesoła czy smutna pieśń? - przecież nie chciał, by na twarzy Austriaka znów zagościł smutek. Spojrzał na niego z uśmiechem, oczekując odpowiedzi.

(Czy byłby pan łaskaw więc zjawić się z samego rana? Jeszcze nim pójdę spać... Ja teraz tylko wiersz napiszę i udam się na spoczynek...)

Wykonał jego prośbę. Czuł, że i tak słysząc jego głos usiadłby z wrażenia, lub ugięłyby się pod nim nogi. Podziwiał każdy ton, każdy dźwięk wydobywający się z tych malinowych ust. Spoglądał na niego niczym oczarowany, spijając każde słowo, wciąż nienasycony tego piękna.
- Chciałbym, by pieśń była spokojna, bym usłyszeć mógł każde Twe słowo i zdążył zachować je w swym sercu - powiedział, uśmiechając się tajemniczo i odgarniając grzywkę, która spadła na jego lewe oko. Wzrok skupił całkowicie na tej pięknej postaci. Delikatnie przejechał wilgotnym językiem po spierzchniętych wargach.

(Postaram się być jak najszybciej.)

Uważnie obserwował swojego towarzysza, widząc jego zachowanie delikatnie się zarumienił. W ciszy chwycił telefon i począł w, nim szukać jakiegokolwiek podkładu muzycznego. Udało się! Po dłuższej chwili znalazł sam podkład. Maił cichą nadzieję, że Roderich nie zna litewskiego i nie pozna tłumaczenia słów. Piosenka była smutna, ale Litwin bardzo ja lubił. Włączył muzykę po chwili można było usłyszeć dźwięki fortepianu. Taurys zamknął oczy i nie liczyło się już nic. Był tylko on i muzyka. Otworzył usta i zaczął artykułować pierwsze dźwięki, szło mu nawet nieźle nigdy nie uważał, że ma jakiś talent.

(Zaszczytem jest dla mnie usłyszenie każdego pańskiego słowa i przeczytanie każdej litery.)

Rumieniec na twarzy młodzieńca zachwycił go jeszcze bardziej. Chłopak był tak piękny i delikatny. Jednocześnie wydawał się być grzeczny i posłuszny. Czyż nie był idealny dla kogoś takiego jak on? Arystokraty o wrażliwym sercu, który powinien mieć kogoś pod sobą, a był zbyt miły, by komukolwiek rozkazywać, unosząc głos. Wiedział, że popełnił wiele błędów, jednak nie chciał już popełniać następnych. Zwykle podążanie za niektórymi osobami sprowadzało go do Hadesu. Teraz postanowił iść własną drogą, prowadzony głosem tej pięknej istoty. Usłyszał dźwięk swego ulubionego instrumentu, który teraz był tak odległy. Czuł jakby każda nuta zawierała wspomnienie. Wspomnienie o kobiecie, której oczy stworzone były z czystej nadziei. Usłyszał ten głos... Tak piękny, słodki, melancholijny. Smutna melodia i słowa niczym szept miłości sprawiły, iż po jego policzku stoczyła się samotna łza. Otarł ją ukradkiem, mając nadzieję, że nikt jej nie zauważy. Jednak po chwili pojawiły się jej towarzyszki. Zacisnął dłonie w pięści i przygryzł wargę. Jak to się dzieje? Czemu ten głos budzi w nim tyle wspomnień i emocji? Czemu widząc tę postać nie potrafi opanować drżenia dłoni i zbyt szybkiego bicia serca? Czuł się poniżony, upokorzony własnymi łzami w obecności kogoś tak wspaniałego. Nie pamiętał już, kiedy ostatnio płakał. Być może było to zbyt dawno, a teraz nagromadzone łzy spadły niczym lawina.

Skończył swoją pieśń. Jeszcze chwilę siedział z zamkniętymi oczyma, w końcu głęboko odetchnął i spojrzał na swojego towarzysza. Widząc w jakim jest stanie młody Litwin nie wiedział jak ma się zachować. Chciał tylko wywołać uśmiech na jego twarzy, ale jak zwykle wyszło źle. Powoli zbliżył się do niego i drżącą dłonią otarł łzy z policzka Rodericha. Spojrzał mu w oczy. - Po burzy zawsze wychodzi słońce- wypowiedział z czułym uśmiechem na ustach. -Jeżeli Cię coś dręczy to możesz mi powiedzieć- może było to głupie ze względu na to, iż owego człowieka zna niezbyt długo, jednak chciał mu ulżyć w cierpieniu. Ktoś tak dobry, jak on nie zasługiwał na taki ból.


Przepraszam, że to trwało tyle czasu, jednak nie miałem weny.

(Ja zawsze odnajduję natchnienie o panu myśląc. Muza pan jest wspaniałą, tak piękną pośród świata pełnego brzydoty.)

Gdy głos ucichł jego serce nagle zwolniło. Było mu tak przeogromnie zimno, czuł się słaby, jakby ulatywało z niego życie. Muzyka jest jego życiem, więc gdy cichnie, jego krew zastyga. Jednak nagle znów serce rozpoczęło szaleńczy galop, gdy poczuł dotyk drobnej, delikatnej dłoni. I znów ten głos, tak piękny niczym zorza pośród nocy polarnej.
- Jednak... Każdy dzień jest inny, słońce zawsze oświetla odmienne rzeczy. A wraz ze światłem ukazują się cienie... Wiesz... Masz oczy jak osoba, którą kocham... Osoba, która tak długo była na wyciągnięcie dłoni, a teraz... Teraz jest tak daleko... Macie nawet podobny kolor włosów... Tylko uśmiech nieco inny... Jednak czuję, jakby stało przede mną jej dziecko... Być może nasze dziecko, które mogłoby kiedyś usiąść na moich kolanach i grać wraz ze mną... Czuję, że... Że byłoby takie jak Ty... A ten chłopiec na zdjęciu... To Feliks, prawda? On... Oczy pełne nadziei i ta radość uśmiechu... To właśnie pokochałem w Erzbet... Wy dwaj łączycie wszystko, co wciąż jarzy się w mym sercu... Wszystko, czego nigdy nie zdobędę... Czy patrzenie w Twe oczy jest grzechem? Są tak piękne jak te, które pokochałem...

Słysząc jego słowa zarumienił się jeszcze bardziej. Odsunął się delikatnie i wbił wzrok w podłogę. -Tak to Feliks…- przecież on go kochał i nigdy tego nie wyznał, jednak mógł jedynie podejrzewać jak czuje się brunet. -Jeżeli chcesz to możesz mi o niej opowiedzieć…oczywiście leżeli chcesz- spojrzał na niego smutnym wzrokiem. Nie wiedział co czuje. Smutek, radość, a może mieszankę obu tych uczuć. Zacisnął pięść nie mógł poddać się emocjom nie w tej chwili.

Uśmiechnął się smutno. Nie chciał widzieć cierpienia w tych pięknych oczach. By sprawić, by pojawił się w nich błysk radości rozpoczął swój wywód. Opowiadał o pięknych oczach koloru nadziei. O włosach karmelowych pachnących polnymi kwiatami. O głosie piękniejszym niż śpiew słowika. O słowach, które potrafiły rozgrzać jego zmrożone serce. O uśmiechu, który sprawiał, że chciałby wiecznie trzymać ją za rękę. I o całej jej postaci, która była dla niego największym natchnieniem, najwspanialszą muzą. O tym wszystkim co kochał i co stracił bezpowrotnie.

Zamknął oczy, by wyobrazić sobie te osobę, była piękna. Młody Litwin mógł jedynie domyślać się, jak bardzo brunet ją kocha. Potrzebował odpocząć, przemyśleć wszystko. Wstał i ruszył w kierunku drzwi, obrócił się w stronę współlokatora. - Chyba rozumiem za co ja kochasz, jednak trzeba żyć dalej nie patrząc na przeszłość. Idę się trochę przewietrzyć - obdarzył go ciepłym uśmiechem i wyszedł z pokoju.

(Krótkie posty są krótkie. D: )

(Na Dark!Hetalii są kilku kilometrowe czasem... Zwłaszcza Francja tam i tutaj pięknie pisze...)

Teraz, gdy powiedział to wszystko czuł się lżej, czuł, że teraz jego smutek rozdzielony został na dwoje. Może chłopiec miał rację? Może powinien teraz żyć dalej? Przecież nigdy nie odnajdzie szczęścia tonąc w cierpieniu! Musi więc iść naprzód. Skinął mu głową, gdy ten wychodził. Postanowił, że kiedyś ją odnajdzie. Miłość. Albo dawną, albo nową. Zastanawiał się jednak, co będzie, jeśli odnajdzie nową i powróci dawna. A może... Może ona tu jest? Skoro on tu był... Może wszyscy tu są i ich odnajdzie? Jednak bał się tłumów, wolał więc pozostać tutaj. Zaczął grać melodię, którą ona kochała.

Będąc już przy drzwiach swojego pokoju usłyszał piękną muzykę.
Znam tą melodię... Nie mogąc powstrzymać ciekawości cicho otworzył drzwi i wsunął się do środka. Uśmiechnął się widząc kto gra. Już wiem skąd ją znam.. usiadł na ziemi i zamknął oczy słuchając.

Nie słyszał dźwięku otwieranych drzwi, ani tak znajomych kroków. Słyszał tylko muzykę i bicie własnego serca. Serca, które pragnęło szczęścia, miłości i ulgi w cierpieniu. Serca, które wciąż było zniewolone przez jedną kobietę... Kobietę, której nie było już przy nim. Przypomniał sobie chwile radości. Ich dwoje i śmiech chłopca. Muzykę, zapach ciastek i dźwięk kroków. Gdy melodia się skończyła otworzył oczy i rozejrzał się po pokoju. Ujrzał tak dawno niewidzianą twarz. Niepewnie oddalił się od instrumentu i zbliżył ku chłopcu. Drżącą dłonią dotknął jego włosów, a po zbyt bladych policzkach spłynęły delikatne łzy.
- To naprawdę Ty...? Feliciano...? - wspomnienie dawnej ukochanej, dziecięcych kroków w ich domu zapłonęło żywym ogniem w jego sercu, gdy ujrzał to dziecko tak dojrzałe i samodzielne.

(Przepraszam za późną odpowiedź, ale nie zauważyłem, że była tu Twa wiadomość i nie wiedziałem, że prosząc o odpowiedź masz na myśli tę tutaj, gdyż zwykle rozmawiamy wśród gawiedzi.)

Przez chwilę gdy panowała cisza, siedział jeszcze cicho, prawie zasnął. Jednak gdy usłyszał swoje imię i dotyk, otworzył oczy.
-Vee, pan Austria. Tak to ja. - uśmiechnął się do niego. Po chwili zauważył łzy. Przestraszył się nieco, bo z tego co pamiętał on nigdy nie płakał. -Czemu pan płacze? Spokojnie... - chciał go przytulić, jednak to był Austria. Jeden niewłaściwy ruch i Feliciano mógł dostać po palcach.

( Nic się nie stało. Ważne, że napisałeś i to tak bardzo ładnie ^-^ I bądź tu częściej, proszę. )

- Już będzie dobrze, prawda...? - wspomnienia były zbyt silne. Czuł, jakby wypełniały go całego niemocą, żałością, bezsilnością. Patrzył na swój odzyskany skarb. Na oczy w kolorze bursztynu, włosy delikatniejsze niczym jedwab. Dotknął delikatnie skóry pięknej niczym najwspanialsze arcydzieła... Czy on zawsze był tak wspaniały? Nie pamiętał nigdy, żeby budził w nim aż taki zachwyt. Mały dzieciaczek jedzący ciągle makaron tak bardzo się różnił od młodego mężczyzny pachnącego nieco sosem do spaghetti. Nagle, niespodziewanie nawet dla siebie samego, przytulił go mocno. Emocje wzięły górę nad latami dobrego wychowania, dystansu i wyższości. Teraz już nie udawał niedoścignionego arystokraty. Teraz był jedynie zwykłym, samotnym człowiekiem.

(Dla Ciebie byłbym w stanie odwiedzać nawet Piekło o północy, co noc, po kres mych dni, bylebyś tylko posłał uśmiech mi. Wspaniałość Twa przyciąga mnie tu, niczym zapach świeżego łososia przyciąga koty do rybackich łodzi.)

-Dobrze? Ale co się stało? - przekrzywił zdziwiony łebek. Nie bardzo rozumiał o co chodzi. Zresztą rzadko go rozumiał, ale teraz to ni w gruszkę ni w pietruszkę. -Vee?! - gdy został przytulony otworzył szeroko oczy ze zdziwienia. Spodziewał by się tego po każdym, ale nie po Austrii. On się nie tulił, a zwłaszcza sam z siebie. Chwilę myślał co robić, aż w końcu też go przytulił. Trochę niepewnie, ale przytulił.


( N-nie przesadzaj....)