Pokój nr 4- Niemcy, Holandia

Blondyn wyszedł zaraz za kuzynem. Zamknął drzwi i złapał klucz. Nieco zdziwiony skierował wzrok z przedmiotu na swojego współlokatora i wywrócił oczami nieco rozbawiony. Zamknął drzwi na klucz. Po chwili wsunął go do kieszeni i sprawdził, czy aby na pewno drzwi są zamknięte. Przekonując się, że tak jest, uśmiechnął się nikle. Po chwili wrócił wzrokiem na Thomasa. Wydawał się czekać aż chłopak ruszy. Niemiec nie wiedział gdzie idą, poza tym i tak nie zna drogi.

Dyskretnie zerknął, czy Niemiec, aby na pewno zamknął drzwi. Nie chciał przecież, aby ktoś przez ,,omyłkę'' odkrył nieudolność właścicieli mieszkania, co do zostawienia go otwartego. Z pewnością, nie skończyłoby się to dobrze.
- Miałeś jakieś plany na dziś...?- spytał, mając nadzieję, że jednak nie. Holender bowiem potrafił poświęcić sporo czasu na zrobienie tego, co odkładał cały tydzień. Niekiedy trwało to nawet kilka godzin. Mimo to, z pomocą Ludwiga, z pewnością pójdzie mu szybciej. Im obojgu.
Zszedł po schodach, prowadząc za sobą niebieskookiego aż po same drzwi frontowe akademika.

Chłopak pokiwał głową i ruszył za Thomasem. Na jego pytanie uśmiechnął się lekko.
-Nein, nie mam żadnych planów. Dzisiaj możesz mnie wykorzystywać do woli, bo dobrze wiem, że tylko po to z Tobą idę. Przynajmniej tak twierdziłeś na początku, czyż nie?
Uśmiechnął się szerzej, nieco rozbawiony. Tak, Niemiec od początku wiedział, jaka jest prawda. Przynajmniej kiedy Thomas mu to proponował. Jednak czy owe myślenie się mu zmieniło - nie miał pojęcia. Cały czas po prostu szedł za Holendrem.

// Posta napisałem już w aptece c:

Niemiec trzymając w rękach torby, stanął przed drzwiami i zaczął szukać w kieszeni klucza. Pamiętał, że do jednej z nich go wsunął, ale do której?! Sam nie wiedział. Skrzywił się dość mocno, nie mogąc go znaleźć. Warknął. Na to, prawie natychmiast znalazł owy przedmiot. Odetchnął głęboko i otworzył drzwi.
Wszedł do środka i zamknął je, odkładając klucz na bok. Podszedł do łóżka Holendra, po czym położył na nim torby. Spojrzał na Miffy, która wpatrzyła się w Ludwiga. Uśmiechnął się delikatnie, wręcz uroczo, na co nie pozwalał sobie przy ludziach. Przykucnął. Pogłaskał małą pupilkę współlokatora po łebku niezwykle delikatnie, na co ta kicnęła na jego kolana. Blondyn zamrugał zdziwiony powiekami, zwłaszcza iż ta skuliła się w kłębek i zamknęła oczka.
-Heh... Ciekawe stworzonko z Ciebie...i takie urocze.-wymamrotał cicho.
Pogłaskał ją jeszcze raz, po czym zdjął króliczkę ze swych kolan, stawiając ją na łóżku kuzyna. Sam podniósł się i poszedł na swoje łóżko.

Przyszedł wielce oburzony pod drzwi i zapukał. Czekał cierpliwie, aż ktoś otworzy.

Przywlókł się za Japonią.
-Gomenasai, gomenasai! Kiku, wybacz mi! Będę grzeczny! Przepraszam! Tylko nie fochaj się na mnie. Proszę! -nie spuszczał wzroku z Japończyka. Po chwili namysłu uklękł przed Kiku- Prooszę cię, Kiku, wyybacz miii.

- Przestań, proszę. To bez sensu. Nie znasz granic, to może Ludwig Ci je pokaże, - westchął. - Wstań, proszę Cię. Bezsensownie klęczysz.

Usłyszawszy wzmiankę o Ludwigu, Monachium wybuchł śmiechem.
-Naprawdę tak myślisz? O, biedny i naiwny... -mruknął z rozbawieniem. Po chwili przytulił się do kolan Japonii.

Słysząc słowo "naiwny" z ust Michaela jestchnął i zdenerwowany powiedział.
- Puść mnie natychmiast. Nie znasz granic chłopcze... Przerażasz mnie.

-Nie taki diabeł zły jak go malują. -stwierdził, nie odrywając się od nóg Japonii- Po za tym, no, nie moja wina, że jesteś taki cholernie pociągający i przystojny. :I

- Proszę Cię o to, abyś przestał i mnie puścił. Teraz. Słyszysz? - powiedział stanowczo, po czym jeszcze raz zapukał.

Zamrugał zdezorientowany powiekami słysząc pukanie, a potem głosy. Chyba Japonii i...Monachium...? Wstał i podszedł do drzwi, otwierając je.
-Wita...-przerwał widząc jak jego wychowanek przytula się do kolan Hondy.-H-huh...?

Wracał ze szkolnej części szkoły. Zabrał projekt, którego zapomniał podczas ostatniej z lekcji. Zostawił go na jednej ze swoich ławek, co miał sobie za złe. Musiał się wracać i marnować swój cenny czas.
Westchnął, kiedy idąc w stronę swojego, jak i Niemca, pokoju, usłyszał krzyki. Zamieszanie? Zadał sobie pytanie, kiedy dopiero po chwili, stając przed drzwiami akademika, dostrzegł kto jest źródłem owych wrzasków.
- Kiku?- spojrzał wpierw na Azjatę, później tajemniczego jegomościa, przyklejonego do jego kolan. Chyba Michael. Przynajmniej tak wydawało się Holendrowi. Ludwig bowiem kiedyś mu o nim wspominał, kiedy to właśnie w tej chwili, ujrzał Niemca w drzwiach.
- Co się tu dzieje?- spytał w końcu, to właśnie na niego unosząc wzrok. Kto by pomyślał, że podczas półgodzinnej nieobecności wyniknie taki konflikt. W dodatku tutaj.

Niemiec drgnął słysząc i widząc teraz i Holendra. No pięknie... Nie wiedział co się dzieje, a oczywiście pytanie o to zostało skierowane do Ludwiga. Lui widocznie nie wiedział o co chodzi.
-A skąd ja mam wiedzieć?!-i tu surowo spojrzał na Monachium.-Czemu mam przeczucie, że coś narobiłeś, co?!

,,Skąd mam wiedzieć?'' Widocznie i Ludwig nie wiedział. Spór musiał więc wybuchnąć kilka chwil temu. Dobrze. Nie będzie się mieszał. Przynajmniej na razie. Jednak jeśli kłótnie i wymówki osiągną zbyt wysoki poziom słyszalności, Holender się nimi zajmie. A jeśli się za coś bierze, to kończy to szybko. W kwestiach ludzi tak niesfornych jak Antoni, także i boleśnie.
Wyminął w drzwiach Ludwiga. Wszedł do pokoju, witając się krótko z Miffy. Swoją małą towarzyszką, która najwidoczniej, jak i sam jej właściciel, ignorowała pozostałe, skłócone osoby. Zdjął z ramion płaszcz, rzucając go na oparcie krzesła, stojącego przy niewielkim stoliku. Tak samo potraktował i szalik, siadając przy blacie. Na skończenie projektu nie zostało bowiem wiele czasu. Musiał zabrać się do pracy. Miał także cichą nadzieję, że Niemiec mu pomoże, a wrzaski- nie przeszkodzą.

Spojrzał na drzwi, które się otworzyły.
-Guten Tag~! -zawołał wesoło, tak jak zawsze. Tak, jakby ta sytuacja była w stu procentach normalna. Totalnie zignorował surowe spojrzenie Dojcza, nadal się przytulając do kolan Kiku. Rzucił jedynie- Przecież ja zawsze jestem grzeczny. - a na jego ustach wymalował się delikatny uśmieszek.

- Michaelu, puść mnie. Natychmiast. - powiedział stanowczo. Nagle ujrzał Ludwiga. - O.. Witaj. Przepraszam, że nachodzę, ale nie mogę sobie sam poradzić. Twój... "podopieczny" Przesadza. I to nie pierwszyraz. Skierowałem się natychmiast do Ciebie z nadzieją, że mi jakoś pomożesz. Znasz go lepiej. Może wiesz, co na niego działa.. uspokajająco? - westchnął. - Jestem wobec niego bezradny.

-Jesteś taki stanowczy, Kiku... Mrr~ -powiedział z rozbawieniem, po czym zachichotał. Po chwili spoważniał- Puszczę cię, jak mi wybaczyyyysz. -jęknął, nadal przytulając się do jego kolan.

Odetchnął głęboko i się skrzywił. Zerknął jeszcze na Holendra i wyszedł za drzwi, zamykając je. Niech Thomas sobie nie przeszkadza...
Wpatrzył się w mówiącego Kiku z każdym słowem bardziej się krzywiąc. Ludwig już nie miał siły. Kopnął Monachium uczepionego do kolan Hondy.
-Puść go, idioto! Co to ma być, co?! Kiku sobie nie życzy, abyś go dotykał, a skoro sobie nie życzy, to chociaż raz mógłbyś zachować się porządnie!-wywarczał.-Mam już dość słuchania, co to nie narobiłeś! Za każdym razem tylko skargi, co ja jestem co?! Nie mam już kurwa siły na to wszystko! A weźcie... Radzcie Wy sobie wszyscy sami...
Ostatnie słowo wyszeptał nieco załamany.
Złapał się za głowę i oparł plecami o drzwi.

Kiku, gdy zobaczył zdenerwowanie Ludwiga, przeraził się.
- Ludwigu, ja.... Ja przepraszam. Nie powinienem przychodzić. - powiedział i jak najszybciej odtrącił Michaela. Poszedł do swojego pokoju.

Wstał i otrzepał się. Spojrzał na Dojcza.
-Kochany, nie denerwuj się tak, bo ci w końcu żyłka pęknie. -stwierdził, delikatnie kiwając głową. Po chwili na jego usta wstąpił delikatny uśmiech- W ramach rekompensaty mogę przynieść ci piwo, chcesz?

Niemiec drgnął i spojrzał za Japończykiem. Uch... Będzie musiał z nim pogadać, jednak to nie teraz. Później. Kiedy wszystko się uspokoi, a zwłaszcza sam Ludwig, którego to zaczynało widocznie przerastać.
Spojrzał po chwili ze zmęczeniem na wychowanka. Chciał coś odpowiedzieć, jednak... Westchnął i machnął dłonią.
-Idź do siebie. Albo do Kiku, obgadajcie to wszystko jak dorośli. Ja chcę po prostu odpocząć...-wymamrotał.-Do zobaczenia...
I wszedł z powrotem do pokoju, po cichu, zamykając przed nosem Monachium drzwi. Poszedł na łóżko i usiadł na nim.

-Nein to nein. -mruknął, wzruszając ramonami. Po chwili odwrócił się i sobie poszedł~

- Cholera...- przeklnął cicho pod nosem, nie potrafiąc znaleźć jednej z kartek, należącej do projektu. Liczyły sobie bowiem sporo, czego Holender w pierwszej chwili nie potrafił opanować. Rozejrzał się. Przeleciał wzrokiem po pomieszczeniu w poszukiwaniu zguby. Odetchnął, dostrzegając ją na podłodze. Dyskretnie uradowany, zgarnął ja z ziemi i uporządkował papiery, schludnie układając z nich dość sporą, równą stertę na stole.
Drgnął, słysząc jak kłótnia ucicha a w drzwiach pojawia się sam Ludwig. Nieco wyczerpany.
- Dobrze się spisałeś...- mruknął w jego kierunku z lekkim uśmiechem u ust.- Myślałem, że zaraz sam wyjdę i zrobię z tą dwójką porządek.