Pokój nr 14 - Dania, Japonia

...

W korytarzu było słuchać turkot kółek. Głośny turkot. Mathias ciągnął za sobą trzy walizki, a jakby jeszcze tego było mało na ramieniu niósł torbę, zaś w drugiej ręce trzymał 3-metrowy futerał. Nie zastanawiał się, gdzie ukryje to, co w nim jest, po prostu liczył na łut szczęścia, że znajdzie się miejsce w pokoju, gdzie to wciśnie. Idąc mijał drzwi z numerami w niewłaściwej kolejności, niektóre już kilkakrotnie. Na szczęście jego optymizm nie pozwalał mu się denerwować. W końcu stanął przed drzwiami z numerem 14. Postawił bagaże, po czym wyciągnął kluczyk z kieszeni i po krótkiej chwili problemu z przekręceniem go udało mu się i otworzył drzwi. Pierwszym, co mu się rzuciło w oczy to to, że nie będzie mieszkał sam. Był zadowolony tą perspektywą, przynajmniej nie będzie nudno, no chyba, że trafi mu się ktoś taki jak Szwecja. I tu się wzdrygnął. Nie, nie ze strachu, z nim po prostu nigdy nie można się było pośmiać. Otworzył drzwi na oścież i wprowadził po kolei wszystkie swoje walizki. Postawił je pod ścianą i pierwszym, co zrobił było schowanie zawartości futerału, która okazała się toporem za szafą i biurkiem, kładąc go opartego o ścianę na wskos. Pozostałe walizki wraz z torbą zaczął rozpakowywać, aby później mieć już spokój. Ubrania z dwóch walizek i torby były już poskładane, więc po prostu przełożył je do szafy. Po wykonanej czynności z ostatniej walizki zaczął wyjmować rózne rzeczy takie jak ozdobne figurki, czy pudełeczka, z których każde miało inną zawartość. Ostatecznie wyjął kilka książek i drewnianą ramkę, w której widaniało zdjęcie wszystkich pięciu nordyków, choć jak je tak nazywał Finlandia mówił, że w sumie Estonia też jest tak po troszku nordykiem. Może teraz wszyscy już nie są tak zgraną paczką jak kiedyś, ale miło jest powspominać miłe chwile. Jeszcze przez chwilę uśmiechając się popatrzył na zdjęcie i w rezultacie wcześniejszego postanowienia położył się na łóżku, a nie wiedząc, co ma robić po prostu zasnął.

Gdy do pokoju nadchodził drugi współlokator, bynajmniej nie było słychać, iż ów osobnik, czyli personifikacja Japonii we własnej osobie, ciągnie bądź pcha przed sobą walizkę na kółkach. Nie, Kiku, choć młody nie był, wolał cały czas sprawdzać swoją wolę i samozaparcie w unikaniu niektórych udogodnień - na przykład postanowił nie przewieźć, a przenieść swój bagaż do pokoju, nie pozwalając mu dotknąć ziemi.
Idąc korytarzem, zaopatrzony w sporą walizę (w końcu mangi, anime oraz katanę trzeba gdzieś zmieścić, nie?), zastanawiał się, kto będzie jego współlokatorem. Widział już tutejszych uczniów, a choć z żadnym na razie się nie zaznajomił, spokojnie mógł stwierdzić, że szkoła zdecydowanie skupia uczniów z każdego zakątka Ziemi. Mało zatem prawdopodobne, aby miał pokój z kimś, kto był Azjatą lub choćby znał Japonię lepiej niż z widzenia.
Znalazłszy się przed swoim pokojem, zapukawszy do jego drzwi i, po braku odpowiedzi, zajrzawszy do niego, stwierdził, iż ma rację. Na jednym z łóżek spał blondyn, którego Kiku kojarzył z konferencji - miał wrażenie, iż to Europejczyk z północy. Ale dowie się o tym później, gdy współlokator się obudzi...
Japonia szybko się rozpakował - nie miał wiele rzeczy, najwięcej miejsca zajmowały komiksy, płyty z anime, laptop oraz katana. Tę ostatnią czule owinął płachtą materiału, zabraną właśnie w tym celu, i schował pod łóżkiem. Niby ostatnio żył w jakim-takim pokoju, ale warto być gotowym na nagłą zmianę sytuacji.
Zadowolony z szybkiego załatwienia sprawy, usiadł na łóżku i sięgnął po jedną z ułożonych na szafce nocnej mang. Pobieżnie ją przekartkował, po czym wziął się za lekturę.

Po drzemce obudził się odprężony i wstał, przeciągając się. Rozejrzał się po pokoju, po czym zobaczył, iż współlokator zdążył przybyć podczas jego snu. Szybko się podniósł, podszedł do niego i wyciągnął rękę.
- Hej! Jestem Mathias Kohler, Dania - przedstawił się i zauważył mangę w rękach chłopaka - czyżby Japonia?

Mangi mają wiele zalet, ale bez wątpienia jedną jest możliwość przeczytania jednego tomiku w kilka minut. Kiku odkładał go już z powrotem na półkę, gdy współlokator się obudził. Japonia szybko wstał i przywitał się:
- Konnichiwa. - Uścisnął rękę Danii - wiedział, że to Europa Północna, ha! - po czym lekko się skłonił. Może i często witał się w stylu zachodnim, ale swoje tradycje i obyczaje również należy stosować.
- Owszem, to ja - uśmiechnął się uprzejmie. - Wygląda na to, iż mamy razem pokój. - Nieźle. Nie trafił na Koreę ani Rosję. Kiku Mathiasa znał niezbyt dobrze, ale wątpił, by podczas ich wspólnego mieszkania w tym pokoju miały miejsce jakieś spory.

// Bardzo przepraszam, iż tak krótko. Niestety, nic jeszcze nie wymyślono na brak weny.

Na twarzy blondyna pojawił się uśmiech. Nie tylko dlatego, że zgadnął narodowość chłopaka, choć było to dość łatwe. Uwiebiał nowe znajomości, a jego współlokator nie wyglądał na kogoś co najmniej irytującego, a zwłaszcza nie na takiego jak Szwecja, więc było dobrze.
- Ano razem - odparł szczęśliwy - mam nadzieję, że będzie się nam miło razem mieszkało - popatrzył się przed siebie - widzę, że zdążyłeś się już rozpakować. Masz strasznie dużo tych... - zamilkł. Nie wiedział, jak się nazywają owe rzeczy stojące na półce Japonii, a wolał niczego nie przekręcić, ażeby nie wyjść na przygłupa na samym początku - ten tego... eee...

//Przepraszam, że tak długo trzeba było czekać, no ale... rozumiem, co to brak weny.

- Również na to liczę -skinął krótko głową. Kiku spokojnie mógł stwierdzić, iż mógł trafić na gorszą osobę... Na lepszą również, oczywiście, ale cieszmy się, że Danię znał raczej z widzenia i dotąd nie miał z nim specjalnych konfliktów. Szkoda, że tak nie było z resztą świata... Lecz trudno, nie pora żałować czy rozmyślać, pora się... ech... zapoznawać. Japonia wiedział, iż od tego uciekać nie warto... lecz nie przepadał za tym. Wolał spędzać czas we własnym towarzystwie.
- Mang? - podpowiedział. - Jeśli chciałbyś którąś przeczytać, to nie krępuj się. - Ponownie lekko się skłonił.

// Brak weny + brak czasu = podwójne gomen nasai. D:

Milczał, dopóki Japonia nie dokończył za niego zdania, dzięki czemu znacznie mu ulżyło i zaczął kontynuować rozmowę.
- Dokładnie - powiedział, przy okazji pstrykając palcami, jakby właśnie odkrył coś niezwykłego. - Nie, dzięki... niezbyt lubię czytać. - odparł, chociaż nie było to prawdą, a przynajmniej nie do końca. Owszem, książki czytał rzadko, w dodatku zazwyczaj przeczytanie jednej zajmowało mu dużo czasu. Komiksów za to nie czytywał prawie w ogóle i nawet dla nowego współlokatora nie zamierzał robić wyjątku, bądź co bądź, nie teraz.

Nawet odrobinę nie będąc zdziwiony duńską nieznajomością słowa "manga", Kiku skinął głową ze zrozumieniem:
- Oczywiście, nie czuj się zmuszany. Gdybyś jednak nabrał ochoty... nie ma sprawy - uśmiechnął się z uprzejmością, nie sięgającą oczu, które pozostały obojętne. Nawet osoba nieznająca japońskich obyczajów wiedziałaby, iż chłopak najchętniej w ogóle nie okazywałby emocji, lecz zmuszał się do tego, by sprawiać wrażenie... cóż, człowieka, nie manekina.
Z jednej strony wypadałoby kontynuować rozmowę, z drugiej Hondzie zabrakło tematów. Poczytałby komiks (miał parę nowych tomików, świeżo zakupionych i jeszcze zafoliowanych), lecz zakładał, że Matthias pociągnie konwersację dalej. Usiadł na łóżku i położył dłonie na kolanach, starannie nie zerkając na kuszące mangi.