Pokój nr 22 - Wenezuela, Brazylia

...

Wróciła z wycieczki w lesie i niemal od razu położyła się na łóżku. Nie to, że była zmęczona - wręcz przeciwnie. Dziwnie rozbudzona praktycznie od razu podniosła się do pionu i zaczęła chodzić po pokoju. Próbując, choć na krótką chwilkę znaleźć sobie zajęcie, podeszła do okna i wyjrzała przez nie. Zbyt wiele nie zobaczyła - na zewnątrz było już prawie ciemno. Tylko słońce walczyło jeszcze ostatnimi promieniami słońca o dominację nad światem. Niestety, wpatrywanie się w widok za szybą nie ukoiło w żaden sposób jej dziwnego stanu. Westchnęła. Może obejrzę sobie zaległy odcinek "Miłości i pocieszenia", żeby się uspokoić? - zapytała sama siebie. Po krótkim namyśle tak zrobiła. Włączyła film na przywiezionym laptopie (który był, swoją drogą, prezentem od szefowej - pierwszej pani prezydent w jej domu) i zaczęła nucić słowa openingu wtórując wokalistce.

Wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej - nie, Susana zdecydowanie nie zgadzała się z tym stwierdzeniem. I nie zamierzała się zgadzać. Po raz pierwszy nie była zadowolona z wyjazdu do Caracas. Kraj nieszczęśliwy z powrotu do własnej stolicy? Oto panna Bolivar!
Wątpiła więc w szybki powrót do zwyczajowego, świetnego humoru... Ale Wszechświat znowu ją zaskoczył. Wenezuelka, otworzywszy drzwi swojego pokoju, ujrzała nikogo innego, a... kuzynkę Carlę. Susana mało nie zeszła na miejscu.
- Prima? ¿Qué estás haciendo aquí? - zapytała, zszokowana, po hiszpańsku. - Brazylio, co ty tu robisz? Nie mów, że tu będziesz mieszkać - przetłumaczyła szybko na międzynarodówkę. Gdy Susana wyjeżdżała do swojej stolicy, jej pokój był zamieszkany tylko przez nią... A tu Carla! Proszę, niech się okaże, że ona tu zostaje! Proszę, Wszechświecie!

Oderwała się od swojej telenoweli, gdy ktoś wszedł do pokoju. Szybki rzut okiem uświadomił ją, że to... kuzynka Susana!
- Venezuela! - uśmiechnęła się szeroko i podbiegła do dziewczyny. Wyściskała i ucałowała w oba policzki. - Sim. Mamy wspólny pokój. - jej radość nie znała granic. Natychmiast odłożyła laptopa i usiadła na łóżku. - Ale opowiadaj! Co tam u ciebie~?
Co prawda widziały się dość niedawno, ale było to jeszcze przed wyjazdem Susany. Tyle się pewnie zdążyło u niej zdarzyć!...

Dziękuję, Wszechświecie. Może jednak mnie nie nienawidzisz.
- Que chévere! - pisnęła Susana z zachwytem, mocno tuląc kuzynkę. - A już się bałam, że będę z kimś niemiłym... - Albo z jakąkolwiek Amerykanką, czy, broń Boże, szanownymi Stanami Zjednoczonymi we własnej osobie. Całe szczęście, że te pokoje nie są koedukacyjne, a Susana jest z Carlą! Swoją kochaną kuzyneczką! Na razie może zapomnieć o tym nieszczęsnym wyjeździe do stolicy i pooglądać telenowele z kuzyncią...
Wszechświat wciąż był złośliwy. Niech to. Tu warto zadać sobie pytanie - czy Wszechświat jest kobietą? Bo na pewno żaden facet nie może być tak wredny. 
- Nic... wielkiego - odpowiedziała przeciągle. - Byłam w Caracas... A-a u ciebie jak? - zapytała szybko. Przecież nie opowie o tym, co widziała w stolicy, a kłamać nie będzie. Bądź co bądź, wciąż jest głęboko wierząca, a kłamstw osobiście nie znosi.

- Raczej nie ma tu niemiłych osób... Może wkurwiające, jak Ameryka... - westchnęła przypominając sobie sprawę, którą ujawnił Snowden - a konkretniej to, że śledzone były rozmowy jej szefowej z premierem Meksyku - ...ale jednak większość jest pewnie miłych! - na wzmiankę o USA zrobiła groźną minę, ale zaraz potem przybrała swój zwyczajowy uśmiech.
Widząc, że Susana nie chce o tym rozmawiać, nie drążyła tematu, ale jak tylko wyczuła zmianę w tonie jej głosu, a potem usłyszała to zająknięcie, przytuliła ją ponownie.
- U mnie w porządku. Martwię się tylko trochę, czy na pewno zdążę ze wszystkim na mistrzostwa... Znaczy, nie jest źle, ale i tak się trochę boję... Rozumiesz? - spojrzała na nią dziwnym wzrokiem. Wzorkiem, który wręcz żądał, by Wenezuelka powiedziała, że wszystko będzie dobrze, wszystko się uda i "jak w ogóle Carla może myśleć, że coś będzie źle?".

I kolejna z miłych niespodzianek. Ach, jak miło usłyszeć złe słowo o osobie, którą najchętniej by w ogóle ignorowano...
- Myślisz? - uśmiechnęła się. - Cóż, jest tu sporo miłych osób, a z wkurzających to tylko Estados Unidos, ech! - parsknęła z pogardą. Co jak co, ale z państw Ameryki Południowej tylko wenezuelski rząd oficjalnie zaproponował Snowdenowi azyl - a Susana myślała o tym z radością przemieszaną z lękiem. Jakkolwiek USA po prostu nie znosiła i lubiła robić wobec niego złośliwe rzeczy, wciąż wolała nie przesadzać. W końcu lepiej nie zadzierać z mocarstwem. Wenezuela objęła kuzynkę, nieco strapiona.
- Ach, te mistrzostwa... Brawo, prima, brawo. Dasz sobie na pewno radę - uśmiechnęła się wesoło, próbując wyrzucić na moment martwienie się o kraj z grafiku. - Nie bój się, wiem, że pójdzie ci super! W końcu obie jesteśmy z Ameryki Południowej, a to kontynent ludzi twardych i silnych, o! No i pomyśl, jak świetnie ci wyszły te Światowe Dni Młodzieży, Carluś! - zaśmiała się ciepło.

- Możliwe. Ale co do niego, nie ma żadnych wątpliwości! - zaśmiała się. O taaak... Ameryka był nadzwyczaj wkurzający...
- Poza tym płynie we mnie też krew Amazonek. - zażartowała. - Dzięki... że we mnie wierzysz. - odrobinę jej ulżyło. Westchnęła.
- Może pogadamy o czymś weselszym? - zapytała. Jakoś nie miała teraz pomysłu na temat, ale zawsze się coś znajdzie, prawda? Chociażby planowanie morderstwa na Alfredzie. Albo innej osobie, której obie nie lubiły.

Ponownie się roześmiała. Bez wątpienia spotkała tu mnóstwo sympatycznych osób... A tę jedną, której nie chciała widzieć, spotkała tylko raz, więc źle nie było.
- Carla, ja to wiem! - powiedziała z naciskiem. - Jeśli chcesz, to możemy pójść kiedyś do salonu i poczekać, aż ktoś, kogo znam, przyjdzie, to cię przedstawię, o! - trąciła kuzynkę łokciem, po czym spoważniała.
- Ciebie też czymś wkurzył, nie? - zapytała retorycznie. - Wybacz, ale nie wiem, czym, w Caracas raczej nie miałam czasu na czytanie gazet... - skrzywiła się nieco.
Krew Amazonek, bycie Latynoską plus trochę wpływów indiańskich... Bez wątpienia Carla była świetna, a Susana w to nie wątpiła. Prawdę mówiąc, czasem czuła się nieco w cieniu, ale nie przeszkadzało jej to - najważniejsze to być szczęśliwą i uszczęśliwiać innych. Naiwne, owszem, ale Wenezuela już tak miała.
- Jak mogłam o tym zapomnieć? - udała przerażenie. - De nada, Carluś, de nada. - Nawet nie musiała tłumaczyć - znała troszkę portugalski, na tyle, by wiedzieć, że "nie ma za co" jest w tym języku tak, jak po hiszpańsku. Użyteczne, si?
- W porządku, Brazylciu. - Susana z rozbawieniem pogłaskała kuzynkę po głowie. - A o czym? Może opowiedzieć ci, jacy przystojniacy się tu kręcą? - mrugnęła do Brazylii znacząco. - Od razu odpowiem, że z całego świata! Wybór jest, bez wątpienia!

Zaśmiała się.
- Okej, możemy tak zrobić. Im więcej znajomych, tym lepsze imprezy można robić. - oddała kuksańca i puściła jej oko.
- Aż tak to widać? - zachichotała. - Taaa... Ameryka jest okropnie wkurzający. Jakbym miała wymieniać, czym mnie irytuje, to zarwałybyśmy nockę. - uśmiechnęła się złośliwie. - To w sumie drobiazg... Zresztą, nie będę ci dokładać kolejnych zmartwień, kochana. Widzę, że i tak masz już od cholery własnych. - westchnęła.
Susana była jedną z tych lepszych osób w rodzinie. Nie miała z nią w przeszłości żadnego większego konfliktu, a małe sprzeczki przecież zdarzają się w każdej rodzinie.
- Nie, Susu, dzięki, ale nie. Dobrze wiesz, że nie potrzebuję faceta, mam feministyczną duszę... Mężczyzna tylko by mi przeszkadzał w życiu. - mrugnęła do kuzynki.

- Ach, imprezy... - rozmarzyła się. - Od dawna nie byłam na żadnej... - Przecież trudno mieć ochotę na zabawianie się, kiedy nie śpi się po nocach ze zmartwienia, si? Teraz też mało prawdopodobne, by Susanę omijały rozmaite zmartwienia... Chociażby brak prądu w połowie kraju. Proszę, już jeden. A problemy kuzynki z naszym kochanym mocarstwem - drugi.
- Si, prima, widać - skinęła głową. - Nie, jeśli chcesz, to opowiedz, czym zalazł ci za skórę. Już ja się z nim rozmówię...! - uśmiechnęła się złośliwie, po czym wybuchnęła śmiechem. Wizja małego polowania z łukiem, jak za dawnych czasów, tyle że dziejącego się w akademickich korytarzach, a nie w lesie, szczerze ją rozbawiłą.
- Carluś, wiem o tym... - przekrzywiła głowę i rzuciła Brazylii wesoły uśmieszek. - Ale na widok tutejszych amigos, ach, od razu byś o tym zapomniała, słowo daję! - zarzuciła włosami i ponownie się zaśmiała. Ach, kochana, nienormalna południowoamerykańska rodzinka...

- Może jakąś urządzimy? - wyszczerzyła się jeszcze bardziej niż wcześniej. - Taką, żeby zapomnieć o problemach choć na chwilę? Por favor!
Impreza z głośną muzyką... Tańce... Drinki... Ach... To jest to, czego Brazylia potrzebowała! No i jest to dobra okazja, by poznać trochę więcej ludzi!
Westchnęła.
- To ta sprawa ze Snowdenem... Ujawnił, że Amerykanie śledzili rozmowy mojej szefowej z premierem Meksyku. - mruknęła. - Ale zemszczę się z tobą! O nie, kochana, nie opuszczę takiego czegoś! - zaśmiała się zaraz po tym.
- No... No może? - zawahała się. Nie tyle z możliwości pozbycia się feminizmu. Przecież widziała już dzisiaj rodzący się na jej oczach związek. Jeśli pozna chłopaków, zawsze może się potem zabawić w swatkę.

Chwila. Moment. Que!?
- Impreza? Ale że... teraz? - zdziwiła się głośno. - Zna-znaczy się, chętnie, ale nie teraz, kobieto! - Poklepała kuzyneczkę po głowie i pokazała jej język. Impreza to fajny pomysł... ale nie na sam początek roku szkolnego. Może później poszukają jakichś Słowian i zrobią im w pokoju imprezę - ponoć Europa Wschodnia i Środkowa jest świetnym towarzyszem w piciu. A żeby dodać trochę latynoamerykańskich akcentów - można zaciągnąć na nią jeszcze parę osób z południa. Na fiestę z Hiszpanią Susana nie miała ochoty... Chociaż kiedy indziej miło by było spotkać się z rodzinką...
Ale to nie teraz. Nie kiedy Wenezuela ma problemy wewnętrzne, a jej personifikacja nie wie, w co ręce włożyć.
- Żartujesz. - Słysząc słowa Carli, zdecydowała już, od czego zacznie. - Zamorduję bez litości. Gdzie jest mój łuk!? - rozejrzała się po pokoju, po czym wykrzywiła do Brazylii. - Przepraszam, zostawiłam go w domu. Zemstę odłożymy na później, si?
I tak następne słowa kuzynki szybko ją oderwały od planowania zemsty.
- Może? Carla... - powiedziała przeciągle. - Czy stało się coś, że zmieniłaś zdanie? Coś Ci się przypomniało, hm? - uśmiechnęła się wyczekująco - i nieco groźnie. Może i Brazylijka to Amazonka, ale nie tak dawno - ledwo paręset lat temu, nic wielkiego - Susana ganiała po lasach z łukiem - a miała wtedy z wyglądu jakieś siedem, osiem, góra dziewięć lat. W końcu bycie Indianką do czegoś zobowiązuje.

Zaśmiała się radośnie.
- No oczywiście, że nie w tej chwili! Niby jak tak szybko skołowałybyśmy jedzenie, Susu? - zapytała kuzynkę.
Na wzmiankę o morderstwie na Ameryce zaśmiała się znowu. Ach, rodzinka! W wielu przypadkach sama jej obecność wystarczy, by poprawić humor.
- Spokojnie - położyła jej dłonie na ramionach - Też nie mam przy sobie żadnej broni. Od biedy mogę sobie wystrugać amazońską dzidę z gałęzi, ale to później. Zresztą... - przerwała na chwilkę - ...nie jest ogólnie tak źle. - rozpogodziła się, przypominając sobie to, że miała współpracować z grupą wyszehradzką.
- Nie. - odpowiedziała szybko. Może nieco za szybko. Odetchnęła głęboko. - Zawsze mogłabym się pobawić w swatkę, czyż nie? - zaśmiała się.

Wzmiankę o imprezie zbyła głośnym śmiechem i przewróceniem oczami - "ot, głupiam, Carluś, nie przejmuj się"... Lecz nie byłaby sobą, gdyby nie dodała wesoło:
-Ale impreza będzie... kiedyś. Claro? - zapytała radośnie. - I koniecznie zaprośmy cały akademik, o. Będzie super.
Wenezuela usiadła obok kuzynki i westchnęła cicho, ponownie poważniejąc.
-Kochanie, oby nadal nie było tak źle, oby było nawet lepiej... - Na moment zagryzła wargę, nim dodała - Żarty żartami, ale lepiej uważaj. Ja już mam przerąbane, ty powinnaś być ostrożniejsza. Zresztą... - zaśmiała się gorzko - wiesz, jak u mnie sprawy wyglądają... Zresztą, skończmy ten temat, por favor - powiedziała krótko.
Na moment zamilkła, przetrawiając słowa Carli. Susana naprawdę kochała swoją primę, ale czasem wolała się o nią nie martwić... Lecz teraz wypadałoby nie zamartwiać się, a rozsiewać po akademiku latynoamerykańską radość!
-Caaarlaaa~ - uśmiechnęła się Wenezuelka i trąciła kuzynkę znacząco. - Czemu tak szybko protestujesz? Mów, prima, kto jest na rzeczy... - zrobiła znaczącą minę. - I kogo niby chcesz swatać, hm, kochana?

- No oczywiście! - wyszczerzyła się radośnie. - Co to za imprezka bez sporej gromadki ludzi? No powiedz, Susu? Przecież w małym gronie nie da się bawić tak, jak w dużym! Choć nie mówię, że w małym gronie bawić się nie da... - zastrzegła.
Objęła kuzynkę wesoło i silnym gestem przytuliła.
- Nawet nie wątp, że będzie dobrze! Bo będzie, cokolwiek by się nie działo! A trochę dystansu też dobrze nam zrobi... - wzruszyła ramionami, robiąc tym samym krótką przerwę w tuleniu.
Brazylka zrobiła mentalnego facepalma. Mimo że faktem było, iż nikogo sobie nie upatrzyła, to przekonanie o tym kuzynki będzie ciężkim zadaniem. A mogła się tak nie spieszyć odpowiedzią!
- Kogo się będzie dało. Niech cały świat obejmie miłość~! - zaśmiała się cytując słowa z czołówki jej ulubionej telenoweli.

-Chevere! - pisnęła wesolutko i żartobliwie poczochrała brazylijskie włosy. -Cały akademik przyjdzie! A jeśli się nie zmieści... są puste pokoje, to się w nich cosik porobi! - zaśmiała się. -Si, w małym gronie też się da... Ale ja lubię, jak jest duuużo nowych amigos - stwierdziła, zadzierając nosek i robiąc pseudo-wytworną minę. Co ją to obchodziło, że średnio to pasuje do jej wypowiedzi? Przecież udawanie aktorki z telenoweli jest świetne!
Przytuliła Carlę i znowu westchnęła. Teraz czuła się lepiej, ale wiara, że sprawy w kraju się poprawią... po trochu umarła. Ale nie ma sensu o tym mówić... Robienie przyjaciołom i rodzinie zmartwień zdecydowanie odpadało.
-Prima, a jak mnie spróbujesz swatać, to albo cię walnę, albo przytulę, wiesz? - spytała retorycznie z nieco złośliwym uśmieszkiem. -A całego świata niech miłość nie obejmuje. Niektórym osobom ta miłość raczej się nie przyda... a zresztą, to kto wie... - wzruszyła ramionami. -A masz może ochotę teraz siać miłość? - spytała wesoło, zerkając na drzwi.

- Owszem. To będzie największa i najlepsza imprezka w historii tej szkoły. - wyszczerzyła się wesoło, ale też z cieniem uśmiechu maniakalnego mordercy albo geniusza zła. - Zaplanujemy wszystko, w każdym szczególe! Ale jeśli chodzi o dekoracje i tak dalej... Ogólnie zabawa będzie się rozkręcać na pełnym spontanie... Sim? - zaśmiała się. Lubiła spontaniczność.
Doskonale widziała, że Susana nadal myśli o swoich problemach. Przed nią nic się nie ukryje. Ale nie miała zamiaru psuć jej humoru chwaleniem się, jak to u niej dobrze. Że razem z Niemcami pracują nad projektem w sprawie tych podsłuchiwań. Że nawiązuje współpracę z Polską w dziedzinie biotechnologii. Że przygotowania do Mistrzostw idą dobrze i prawdopodobnie zarobi na nich ponad 8 miliardów. Że odkryto olbrzymie złoża ropy naftowej w pobliżu jej wybrzeży, a zyski z niej zamierza przekazać w większości na edukację, a resztę na służbę zdrowia. No i ta grupa Wyszehradzka... Jeśli by się tak zastanowić, to naprawdę nie jest źle. Wręcz dobrze. Bardzo dobrze.
- Wolałabym opcję drugą. - powiedziała z przekonaniem i zrobiła minę "I tak wiem, że mnie nie walniesz. Za bardzo mnie kochasz, kuzyneczko!". - I co, może jeszcze są tacy, którzy na nią nie zasługują? Susu, jakby na świecie panowała miłość, to byłby on lepszy! - stwierdziła. Ten pacyfistyczny pogląd trochę nie pasował do jej wybuchowej natury i zamiłowania po Amazonkach do używania siły (a zwłaszcza dość częstego: "Ale oni się biją! Ja też chcę!" - a potem stosowanego jako wymówkę - "Rozdzielę ich!"), ale właśnie taka była Brazylia - pełna sprzeczności.
- Teraz, powiadasz~? Boa idéia! - zawołała, zerwała się z łóżka i, złapawszy kuzynkę za rękę, pociągnęła w stronę drzwi.

-Claro, że będzie - zaśmiała się i poklepała kuzynkę po głowie.- Si, spontan mi pasuje... Ale parę rzeczy należy zaplanować... Tylko parę - dodała lekko i poczochrała czule brazylijskie włoski. Słodka Carla. Martwi się o Susanę, lecz, zamiast o tym z nią rozmawiać, planuje z nią imprezę. Ot, rodzinka, kochana rodzina... Aż się cieplej na sercu robi. A potem, du du duuum, przypomina ci się, co się dzieje - i ciepło gaśnie.
-Też bym wolała - powiedziała cicho, z niezamierzoną powagą. Sama myśl, by walczyć z Brazylią... Nie, nie, nieee, to nie wchodzi w grę.- Tak, są i tacy... Ale przecież zawsze można ich przekonać, co nie? - tym razem wysiliła się na weselszy ton oraz znaczący uśmiech.- Przecież po raz kolejny ktoś ode mnie jest Miss Universe, kochana, więc do przekonywania jak najbardziej się nadaję! - stwierdziła z przesadnie zarozumiałym tonem, by po chwili parsknąć chichotem. Jakie to było wspaniałe, żywcem z telenoweli wzięte...
Nie tracąc czasu na zbędne słowa, pobiegła za kuzynką.