Pokój nr 4- Niemcy, Holandia

Nie analizował długo reakcji współlokatora na swoje dyskretnie ostrzeżenie, przed czekającymi ich konsefenkcjami. Zawsze myślał do przodu. W przeciwieństwie do Niemca. Była to jedna z wielu różniących ich cech. Tych zewnętrznych, jak i wewnętrznych.
- Masz racje...- przyznał, wprawdzie nie chcąc już dłużej z nim rozmawiać.- Czas spać.
Posłusznie wstał, podnosząc się z wcześniej zajętego miejsca na łóżku wursto-żercy. Powędrował na swoje. Bez ostrzeżenia, padł na nie plecami, nawet nie budząc, drzemiącej w dobre Miffy.Westchnął. Cieszył się w duchu, że udało mu się powstrzymać Ludwiga przed pójściem do dyrektora. Oboje mieliby przez to spore problemy. I nawet jeśli będzie musiał mieszkać przez to z kuzynem- było warto. Odetchnął. Lepsze użeranie się z takim niedojrzałym dzieciakiem, niż spędzenie w biurze dyrektora choć minuty.

Niemiec odetchnął. Dobrze wiedział, że ten po prostu nie miał ochoty już z nim rozmawiać, zresztą szczerze powiedziawszy, Niemiec nie zamierzał pod tym względem marudzić. Również nie miał na to ochoty. Położył się na łóżku i przykrył kołdrą. Był zmęczony tym cholernym snem, a na szczęście przeszło mu już to, że z każdym zamknięciem oczu, obraz ze snu powracał.
Położył się na bok i opatulił szczelniej kołdrą. Widocznie będzie musiał wytrzymać. Nie miał innego wyjścia. Ale w sumie dało się wytrzymać z Thomasem. Ludwig obiecał coś sobie... Postanowił spróbować żyć z nim w zgodzie. Dobrze wiedział, że będzie to trudne, ale wolał to, niż tak się zachowywać. O dziwo Ludwig lubił spokój i życie w zgodzie niż wojny, między nim, a kimś jeszcze. Odetchnął głęboko, zamknął oczy i całą siłą woli starał się usnąć.

Kuku nie chciał iść do Monachium, więc postanowił, że odwiedzi starego przyjaciela - Ludwiga. Nie miał konkretnego powodu tej jakże niespodziewanej wizyty. Po prostu chciał zapytać Dojcza jak mu się wiedzie. Na szczęście Kiku był już w pełni sił. W pewnej chwili naszła Japonię pewna myśl. A mówiąc dokładniej chodziło o to, aby powiedzieć Niemcowi o Michaelu, że może być z niego dumny. Uśmiechnął się sam do siebie. Stanął przed drzwiami i zapukał cicho.
- Mogę wejść? To ja, Kiku.. - powiedział tak, aby za drzwiami było go dobrze słychać. Cierpliwie czekał na odpowiedź.

Niemiec drgnął i otworzył oczy. Zastanawiało go, czy w ogóle usnął. Niezbyt wiedział, czy mu się to udało. Usiadł na łóżku i spojrzał na Holendra. Chyba spał... No cóż. Podniósł się i podszedł do drzwi, masując się po głowie. Kiku...? Ciekawe. Co takiego mogło go tutaj przywieść? Jakaś konkretna sprawa, a może jednak ot tak, po prostu? Odetchnął i otworzył drzwi. Miał lekko roztrzepane włosy i wydawał się być nieco zmęczony.
-Witaj Kiku... Wchodź. Ale musimy być cicho, Thomas śpi.-uśmiechnął się nikle i wpuścił Japończyka do środka.

Uśmiechnął się, gdy Ludwig otworzył mu drzwi, jednak, gdy przyjrzał mu się uważnie stwierdził, że mógł go obudzić.
- Czy nie przeszkadzam? - szepnął, gdyż Niemiec powiedział mu, że ktoś może spać. - Ja wpadłem ot tak posiedzieć, a z tego co mówisz i w jakim stanie jesteś, stwierdzam, że jestem tu teraz zbędny.. Powiedz szczerze, to wpadnę później.

Uniósł brew ku górze nieco zdziwiony. Szybko poprawił włosy i odkaszlnął.
-Nein Kiku, nie przeszkadzasz. Ale w sumie możemy gdzieś iść, nie wiem, czy Thom potem nie będzie marudził...-westchnął.-To jak?
Niemiec może wydawał się trochę zaspany, ale zdawał sobie sprawę, że już nie zaśnie. A nie chciał budzić Thomasa. Jak postanowił - nie zamierzał się z nim kłócić, wolał żyć w zgodzie, jeśli już miał z Holendrem mieszkać.

Spojrzał na Niemca lekko zdziwiony, ale przytaknął.
- Jeżeli nie masz nic przeciwko, możemy się przejść. Szczerze mówiąc nie mam konkretnego powodu nawiedzenia Cię, ale chcętnie gdzieś pójdę. - uśmiechnął się do przyjaciela. - Więc? Idziemy?

Pokiwał głową i zerknął jeszcze za siebie, sprawdzając czy wszystko gra. Króliczka leżała obok Holendra, więc cóż...
-Idziemy.-i po tych słowach wyszedł, zamykając za sobą drzwi.
Poszedł z Japończykiem.

Sam Holender ni drgnął. Zasnął gdzieś w przedziale czasowym, dzielącym położenie się do łóżka, a odwiedzinami Japończyka. Przewalił się na bok, zwijając się kołdrą w szczelny kłębek. Miffy, widząc wyjścia współlokatora swojego pana, postanowiła nie pozwolić spędzić Holendrowi tej nocy samemu. Wdrapała się wpierw pod koc, okrywający blondyna. Później ramię, wtulając się w nie.
Skrycie martwiła się o relacje ich dwójki. Niemca, jak i samego Holendra. Chciała w jakiś sposób ich do siebie zbliżyć. Chociażby do tego stanu, aby wzajemnie się szanowali. Bądź, co bądź, widok któregokolwiek z nich z rozwalonym nosem, nie stanowił przyjemnego widoku.
Zamknęła oczka. Również zasnęła.
Kto by pomyślał, że tak niepozorne zwierzątko będzie potrafić być bardziej ludzkie, niż dwóch, mieszkających razem egoistów. W tym przypadku Ludwiga i Thomasa.

Wszedł z samego rana, cicho do pokoju. Nie chciał zbudzić współlokatora, nie wiedział, jaki będzie, gdy się ,,przez przypadek" przerwie jego sen. A nie miał ochoty na kłótnie. Zwłaszcza z samego rana.
Ostrożnie podszedł do swojego łóżka i usiadł na nim. Wyciągnął książkę o psychologii po czym założył okulary na nos. Ostatnio zaczął ją czytać, jednak ciągle ktoś mu przerywał i po prostu nie miał możliwości, aby ją skończyć. Chociaż w tym momencie nie mógł się na niczym skupić. Naprawdę pierwszy raz pochwalono przy nim jego wychowanka. Sądził, że był to pierwszy i ostatni taki moment. Odetchnął głęboko, aczkolwiek cicho, po czym otworzył książkę zanurzając się w lekturze.

Spał jak zabity. Nawet nie myśląc o to, aby wstać. Łóżko było stanowczo za miękkie, a poranek nieprzyjemny. Wywnioskowanie tego, ze Holender miał w sobie coś z lenia, nie stanowiło wyzwania. Podnosił się z łóżka dopiero wtedy, kiedy widział w tym korzyści. Inaczej? Nie otworzy nawet oczu, potrafiąc tak dzień, jak i noc. Blondynowi nie śniło się jednak nic. Ani koszmarnego, ani przyjemnego. Tym lepiej. W ciągu ostatnich kilku godzin stanowczo za dużo nasłuchał się na ten temat. Niemca i jego dziwacznych przemyśleń i analiz. Będzie musiał jednak to wszystko znieść. Lepsze bowiem to, niż kłopoty. Od kłótni, po wizytę u dyrektora.
Nie zauważył, jak współlokator wrócił do pokoju. Słyszał, jednak nie zareagował, powoli otwierając oczy.

Niemiec po prostu wzrokiem jeździł po tekście w książce. Mimo to - niezbyt wiedział co czyta. Nie, to nie miało sensu. Pierwszy raz od dłuższego czasu, nie potrafił się skupić na słowach pisanych. Ale co innego robić, jak nie czytać? Niemiec raczej należał do tych ,,kujonów", którzy prócz nauki nie wiedzieli niczego ciekawego do roboty. No niby mógł wyjść trochę poćwiczyć, ale jakoś dzisiaj nie miał ochoty. Zerknął tylko na Holendra. Spał. Ludwig wywrócił na to oczami i spojrzał ponownie na książkę. Cicho westchnął, po czym zamknął ją ostrożnie i odłożył na bok. Wbił znudzony wzrok w sufit, zastanawiając się, co można uczynić w ten jakże nudny, chłodny poranek.

- L...Ludwig...?- spytał trochę ospale, jedną z zaciśniętych w pięść dłoni, przecierając zaspane oczy.
Kątem oka spojrzał na zegarek. Szósta z hakiem. Huh? Niemiec wstawał tak wcześnie? Od kiedy?! Tak w ogóle można?!
Odetchnął głęboko. Pozwalając pobudzonej już dniem Miffy, swobodnie przemieszczać się tam, gdzie jej się żywnie podobało, poniósł się do pozycji siedzącej. Jak zawsze nieogarnięty. Specyfika jego włosów poszła się kochać. Znów nabrały naturalnego ich kształtu. Zaś wymięte ubrania świadczyły o elegancji owego osobnika. Bynajmniej jego snu. Ziewnął, dłonią zakrywając usta.
- Wcześnie wstajesz...

Niemiec drgnął, słysząc głos kuzyna. Spojrzał na niego. Uniósł brwi ku górze, widocznie zdziwiony. Co jak co, ale ten w tym momencie wyglądał zupełnie inaczej, Ludwig nie miał zbytnio okazji go takiego zobaczyć. Przymknął powieki i nikle się uśmiechnął. Wydawał się mu teraz niczym dziecko, zwłaszcza przez to wytarcie oczu pięścią...
-W sumie nie spałem długo. Poszedłem pogadać z Kiku, bo przyszedł.-wzruszył spokojnie ramionami.
Zdawał się mówić nieco inaczej niż wcześniej. Właściwie tak, jak z początku pierwszego roku tutaj. W głosie Niemca nie słychać było nienawiści, a w oczach nie widniała chęć mordu, z którą ostatnimi czasy dość często patrzył na Thomasa.
-Idź spać, jeszcze wcześnie...

Na to, jak obecnie wyglądał, nie zwracał większej uwagi. Wyglądał, jak wyglądał. Nie miał na to większego wpływu. Mimo to, i tak starał się tego dokonać. Doskonale widać to było na przykładzie tego, jak się czesał, czy ubierał. Zawsze perfekcyjnie i elegancko, co w tej chwili, całkowicie odbiegało od normy, jaką sobą prezentował.
- Nie chcę...- odpowiedział ospale.- Wyspałem się...- dodał, choć skłamał.
Nie trudno było to po nim dostrzec. Mimowolnie zamykał oczy, powolutku bujając się w oba ze swoich boków.
W domu spał przecież tyle, ile mu się podobało. Teraz przecież wstać należało na lekcje. Dzięki Bogu, dziś była przecież sobota! Weekend. To właśnie ten czas, w którym wczesne podniesienie tyłka z łóżka ma jednak swoje skryte korzyści. Mianowicie więcej wolnego czasu. Czasu, którego Holender nie zamierzał zmarnować.
Przeciągnął się, zagarnął uporczywą grzywkę niechlujnie do tyłu i wstał, zostawiając za sobą pościel rozwaloną na każdy możliwy sobie sposób. Z rozkojarzenia zapomniał, jakim to pedantem potrafi być jego kuzyn.

Niemiec odetchnął, ale po chwili pokiwał głową. Rozumiał, chociaż z drugiej strony chłopak wyglądał na okropnie zmęczonego. No ale niech mu będzie, skoro nie chciał spać, to nie chciał.
Była sobota, Ludwig był tak czy siak rannym ptaszkiem, jednak wiedział, że inni lubią sobie pospać w wolne dni. Przyzwyczaił się do tego. W końcu mieszkał z Gilbertem, ten potrafił spać i spać i spać... Bardzo długo.
Widząc jak ten zostawił pościel, skrzywił się. Poczuł jak prawa powieka mu drga, na co skrzywił się jeszcze bardziej. Odetchnął głęboko i zamknął oczy, starając się nic na ten temat nie powiedzieć.

- Cholera...- mruknął cicho pod nosem, zaczynając grzebać w jeszcze nie do końca rozpakowanej torbie.
Szukał bowiem ubrań, zdatnych do noszenia jeszcze dziś. Nie chodziło mu o żadne z koszul, czy garniaków, których miał od grona. O coś cieplejszego. Chociażby sweter. Pierwszy, lepszy. Byle ciepły.
Holender bowiem pochodził z nieco cieplejszych klimatów niż Niemiec. Zachodnich.
- Jest!- uśmiechnął się mimowolnie, takowy znajdując. Momentalnie zrzucił z siebie koszulkę, natychmiastowo zastępując ją przytulną, beżową garderobą. Jego uwagę przykuło jednak jeszcze coś. Zdjęcia, które ze sobą zabrał. Plik fotografii. Wcale nie stare, lecz z ostatniego semestru. Zaczął je przeglądać, zatrzymując wzrok na poszczególnych z nich, chcąc przyjrzeć się lepiej.

// Moja wena poszła się jebać. *od rana w zasadzie*

Ludwig oddychał głęboko, żeby tylko nie poczuć ponownie dziwnych drgań na ciele. Nienawidził tego, ale cóż poradzić? Widząc choćby najmniejszy ślad brudu, musiał posprzątać. Nie ważne, jak niewielki nieład panował w pokoju - po prostu musiał. Wbił spojrzenie w Holendra. Uniósł brwi ku górze widząc zdjęcia, jednak jego spojrzenie znów spoczęło na pościeli. Westchnął.
-Thom? Mógłbyś to poprawić? P-Proszę...-wychrypiał cicho.
Zdawał się być trochę bledszy niż zazwyczaj.

//E taaam xd

- C...Co?- pokierował na współlokatora wzrok, słysząc głos, dochodzący z właśnie jego strony. W pierwszej chwili, nie dosłyszał, dopiero później uświadamiając sobie to, że Niemiec ma do niego prośbę. Prawdopodobnie powiązane było to z pretensjami. Jak zawsze, co przestawało już go dziwić.
Spojrzenie pokierował na tarzającą się w kołdrze Miffy. Urocza. Mimo to, to chyba nie na nią, Holender miał spojrzeć. Przyjrzał się, teraz pojmując to, o co chodziło niebieskookiemu. Z pewnością był to bałagan. Ten przecież zawsze dostawał białej gorączki na jego widok.
Westchnął i wstał, wrzucając plik zdjęć do torby. Bez sprzeciwień, powędrował w stronę chaosu, grzecznie go ogarniając. Nie chciał kolejnych sprzeczek. Jeśli to miało im zapobiec- zgodzi się.

Zaczął głęboko oddychać starając się uspokoić. Niemiec przy choćby najmniejszym bałaganie, nie ogarze, czy co tam jeszcze mogło być, dostawał białej gorączki. Jakby tego było mało, zaczynał dygotać, czasami aż za bardzo. Wbił wzrok w Holendra, a widząc to - odetchnął z ulgą. Nikle się uśmiechnął.
-D-Danke Thomas.-wymamrotał cicho patrząc na niego.
Głos Ludwiga był o dziwo dość miły. Zdawał się być taki, jaki był na pierwszym roku. Milszy i spokojniejszy.

- Dobra...- mruknął jedynie podsumowując swoje porządki.
Pościelił łóżko, a sama Miffy ułożyła się wygodnie na poduszce, usypiają. Jak stwierdzić można było od razu, lenistwo jest dziedziczne. Nawet po właścicielu. Nie zamierzał jednak budzić swej małej podopiecznej. Zaraz musiał wyjść, a ona do roboty nic innego przecież i tak nie miała.
- Mam kilka spraw do załatwienia...- mruknął do chłopaka narzucając na ramiona płaszcz.
Jak zwykle, wszystko, co miał do zrobienia odkładał na dni wolne. Na czas, kiedy miał go pod dostatkiem.
- Odwiedzić kilka miejsc...- dodał, szyje oplatając szalikiem.- Idziesz ze mną?

Niemiec cały ten czas obserwował kuzyna. Wydawało się, że widać nie tylko Ludwig starał się żyć w zgodzie. Na tą myśl, nikły uśmiech chłopaka poszerzył się, co wydawało się być nieco dziwne u Niemca, zwłaszcza w tym roku. Przymknął powieki i spojrzał na króliczkę. Była urocza. Niemca zaciekawiło czym Holender ją karmił, zieleniną? A może po prostu karmą dla królików? No ale nie ważne...
Słysząc pytanie Thomasa, uniósł brew ku górze i spojrzał na niego nieco zdziwiony. Po chwili zdziwienie zniknęło i Niemiec znów nikle się uśmiechnął.
-Nie będzie Ci przeszkadzać moja obecność...?

- Czy będziesz...?- zaczął, odwracając na chłopaka wzrok przez ramię. Miał już powiedzieć mu prawdę i przyznać, że chce mieć po prosu pachoła do noszenia dokumentów. Widząc jednak jego uśmiech, odwzajemnił go, nie pozostając mu z nim dłużnym.
- ...nie.- dokończył.- Nie będziesz.
Na obie z dłoni naciągnął czarne, skórzane rękawiczki. O rozczochranych, wciąż nie ułożonych włosach, przypomniał sobie dopiero teraz. Zapomniał. Cholera... Spojrzał na zegarek. Nie zdąży. Trudno. Pójdzie najwyżej tak. Bowiem ułożenie włosów w tak typowy dla Holendra sposób nie było łatwo. Stanowiło niezłe wyzwanie i zajmowało trochę czasu.
- Pójdziemy wpierw do apteki...- mruknął, naciągając po kolana kozaki.- Później jeszcze kilka miejsc. Zresztą, dowiesz się w drodze...

//Niemcze, ja chyba będę musiał znikać <.<'

Wpatrywał się cały ten czas w Holendra. Może nie będzie tak źle? Może nie będą się już kłócić o głupoty? Może być to dziwne, ale takie wieczne sprzeczki zżerały sporo energii z człowieka. Nikt nie mógł powiedzieć, że tak nie było. Nawet sam Niemiec się o tym przekonał.
Wstał z łóżka i założył na siebie kurtkę.
-Do apteki? W porządku...-mruknął zapinając kurtkę.
Po chwili zarzucił na siebie szalik i założył nauszniki. Złapał za swoje glany i założył je, wiążąc po chwili. Miał w tym wprawę, więc nie zajmowało mu to dużo czasu. Po chwili wyprostował się również zakładając czarne, skórzane rękawiczki, z którymi właściwie się nie rozstawał, nosił je często nawet w letnie, chłodniejsze dni.
-No...-odkaszlnął.-To idziemy?
Uniósł koncik ust ku górze wpatrując się w kuzyna.

- Idziemy.- potwierdził jedynie w odpowiedzi.
Rozejrzał się ostatni raz po pokoju. Jakby dla pewności, czy niczego nie zapomniał. Przy sobie miał chyba jednak wszystko. Telefon, portfel, klucze i przede wszystkim- Niemca. Spacer dobrze mu zrobić. Może nawiążą w ten sposób nić porozumienia. Holender miał cichą nadzieje, że Ludwig w ten sposób zapomni o nocnym koszmarze. Był to rodzaj dyskretnej troski, której nie zamierzał po sobie zdradzać.
Ukratkiem spojrzał na współlokatora. Dawno nie widział u niego uśmiechu. Nawet tak nikłego. Kto wie? Może przywykną do siebie szybciej, niż obaj to planowali.
Bez dalszych analiz gestykulacji chłopaka, wyszedł na korytarz, rzucając mu klucze.
- Masz...- mruknął, wsuwając obie z dłoni do kieszeni.- Zamknij.