Pokój nr 39 - Finlandia, Olsztyn

...

W sumie nie wiedział jak jego pokój wyglądał, ale na pewno był super!
Fin przykicał w podskokach ze swoją dwutonową walizką pod drzwi, po czym ocenił ich stan. Ładne, duże, drewniane. Za takimi drzwiami na pewno był dobry pokój! Nacisnął klamkę i zerknął do środka, oczekując piątej wojny światowej. Ale zawiódł się, było tam całkiem czysto. Wygląda na to, że jego współlokator jest porządnym człowiekiem... Ciekawe, kiedy go zobaczy. Może nigdy?
Fin uznał, że tak własnie będzie, więc rozwalił się na najlepszym miejscu, nieważne, czy było okupowane czy nie. Po chwili postanowił się rozwalić na dwóch łóżkach. Później porozrzucał swoje rzeczy po całym pokoju, nie zostawiając dla drugiej osoby nawet centymetra kwadratowego miejsca. I czuł się jak u siebie w domu! Mógł na spokojnie wyciągnąć psp i zacząć grać ile wlezie. Majorka!

Jakub skocznym krokiem zmierzał do swojego pokoju, uśmiechnięty od ucha do ucha...jak to on. Wiedział, że ma mieć nowego współlokatora, jednak nie specjalnie mu to pasowało. Chyba po raz pierwszy, gdyż chłopak był otwarty co do obcych. Uśmiech zniknął mu z twarzy, kiedy tylko pomyślał, że będzie musiał mieszkać z kimś nowym. Zatrzymał się przy drzwiach i odetchnął. Należało pokazać się z jak najlepszej strony. Tak więc przywrócił uśmiech na twarz po czym wszedł do środka.
-Witaj nowy współlo...-przerwał widząc co panowało w pokoju.-Co jest grane?!
Nie, nie chodziło mu o nieporządek. Raczej o fakt, że chłopak zabrał jego łóżko. Łóżko było świętością i tego mebla, który należał do niego - nie można tykać!
-Oddaj moje łóżko!-jęknął i tupnął nogą jak dziecko, które chce odzyskać zabawke.
Jego wzrost nie zaprzeczył. W końcu 165cm to było niewiele.

Fin podskoczył na łóżku i prawie upuścił swój tablet, lecz całe szczęście refleks miał jeszcze dobry. Rysa na tablecie to nie jest coś fajnego! Szczególnie na nowiutkim FonePadzie! Zmierzył intruza od stóp do głów i w drugą stronę. Potem zmierzył go wszerz. Powtarzał ten proces zanim mu coś nie zaskoczyło, że powinien odpowiedzieć. W zamian tego wziął poduszkę w objęcia i nie odmówił zejścia z łóżka zwykłym potrząśnięciem głową.
- A figa! - zawołał tuląc poduszkę. Jeżeli Olsztyn uważa się za dziecko, to własnie spotkał równego przeciwnika. Tylko, że Fin nie lubi być dzieckiem w oczach innych. - To łóżko ma najlepszy zasięg ze wszystkich łóżek w tym pokoju, nie ma mowy, bym je oddał. Weż sobie inne!
Zmarszczył brwi i mocniej przycisnął poduszkę do piersi. Jego!

Chłopak również nie lubił być dzieckiem w oczach innych. Wręcz przeciwnie. Chciał być traktowany poważnie, chociaż każdy wiedział, że nie było to możliwe. Nie jeśli chodziło o Kube. Zrobił urażoną minę, a po chwili ta zmieniła się na załamaną. Polazł ze zwieszoną głową w kąt i kucnął twarzą do niego. Jeździ palcem po podłodze.
-Zabrali mi łóżeczko... Meine łóżeczko... O ja biedne biedaczysko... Mamusiuuu, za co?!-mamrocze pod nosem zrozpaczony.
Co jak co, ale nie odda łóżka. Nie bez walki, o! Wszystko, byle nie łóżko! Dość szybko wstał i rzucił się na Finka. Zaczął go łaskotać.
-Oddaj łóżko, bo Cię totalnie zagilgocze! Generalnie zaśmiejesz się na śmierć, ziomuś!-zawołał, nie przerywając swojego straszliwego torturowania nowego współlokatora.
Tym wielkoludom ze sportowej na przykład, w życiu by tak nie zrobił. Najwyżej by nawrzucał, ale skoro jego kolega z pokoju był mniej więcej jak on...nie obawiał się. Był przecież Polakiem! Przez bycie pod panowaniem Polski oraz Prus wyszła z niego wybuchowa mieszanka.